Deze zin hoor ik de laatste tijd vaak om me heen. Het is niet mijn opa die dit roept met zijn 88 jaar maar meiden van mijn leeftijd, midden 20. Want ‘help’, we zijn over de helft van de 20 dus gaan langzaam aan richting de 30.
Dit vinden veel mensen – oke, vrouwen – eng.
Zelf heb ik niet zoveel last van het ‘Help, ik word oud’. Eigenlijk denk ik eerder: jippie ik word ouder.
Nu ben ik al een paar maandjes 25, maar toch wil ik jullie even over de dag vertellen dat ik 25 jaar werd. ’s Middags en ’s avonds had ik plannen gemaakt.
’s Ochtends was ik een beetje in m’n huisje aan het rommelen (of terwijl: niet zoveel aan het doen.)
Oja, wacht ik was muziekjes aan het luisteren. En daar komt het, het nummer van Justin Bieber ‘Life is worth living’, kwam voorbij. Nu hoor ik jullie al lachen natuurlijk bij de woorden Justin en Bieber. En ik kan heel nonchalant zeggen dat dit nummer ‘toevallig voorbij kwam’, maar laat ik gewoon toegeven dat dit niet toevallig was.
Iedereen heeft zo zijn of haar guilty pleasure. Alsjeblieft, hier die van mij.
Oke, verder waar we waren gebleven. Ik had nooit zo goed naar dit nummer geluisterd en ik hoorde die zin uit JB’s mond en en barste in huilen uit. Ja, de Anouk die nuchter is en niet zo vaak huilt, moest nu dus wel huilen met als aanleiding: een nummer van JB. Maar er was meer, want: terwijl ik die ene zin hoorde, keek ik naar mijn nachtkastje waar het overlijdensbericht van Dennie ☆ stond. Het was drie weken geleden dat hij was overleden en deze dag voelde zo dubbel.
Het waren tranen van blijdschap.
Omdat ik Dennie heb mogen leren kennen. Omdat ik 25 jaar werd. Omdat ik mijn verjaardag weer mocht vieren. En omdat ik zo blij was dat het zo goed met me ging. (ik praat in verleden tijd, maar dit geldt ook voor nu 😉 )
En tranen van verdriet. Ja, natuurlijk ook tranen van verdriet. Omdat m’n maatje drie weken geleden was overleden aan de ziekte die we allebei hebben gehad. Omdat we zoveel aan elkaar hadden gehad en het zo mooi zou zijn geweest als we samen weer het leven konden vieren.
En zo mocht het helaas niet zijn. Niets dat ik daaraan kan veranderen.
Maar, op deze druilerige donderdag wil ik wel even zeggen: ik ben iedere dag blij dat ik weer een dagje ouder word. En ik hoop dit nog heel lang te mogen zeggen. En oke, ik hoop stiekem dat jullie dit ook doen. Al is het maar voor Dennie ☆.