Goeeed, dan heb je dus ontdekt dat je voor jezelf wilt beginnen en je bent lyrisch enthousiast maar wat vindt de rest van je omgeving ervan… Ook best belangrijk toch?

Dat Hij het een goed idee vindt, hoef ik na mijn vorige blog denk ik niet meer te vertellen. Wel heel fijn dat hij een paar maanden na deze uitspraak er nog steeds zo over denkt en ik kan sparren over dingen waar ik tegenaan loop.

Mijn vriendinnetjes vinden het echt bij me passen en een hele goede stap: “Hoe gaat het met Miss Freelance?” kreeg ik laatst al te horen. Het sparren doe ik trouwens ook met sommige vriendinnetjes. Eigenlijk met wel meer mensen, ik denk dat het juist belangrijk is om het met mensen hierover te hebben. Je plannen maar ook je onzekerheden. Ze kunnen net dat ene dingetje zeggen waardoor je weer een stapje vooruit kan zetten.

En dan mijn ouders. Het idee om te gaan freelancen, had ik eerst even geappt. Dan kan het even aankomen en konden we er later over bellen. Mijn vader appte al snel:

“Moet je zeker doen. Je wilde vroeger altijd al eigen baas zijn. Groet en kus pap.”

(mijn vader zet in persoonlijke appjes naar mij groet en kus pap. Vind ik leuk.)

Haha, ‘eigen baas’. Precies hoe ik dat vroeger altijd zei, ik kreeg meteen een flashback. Winkeltje spelen, kantoortje spelen, ja dat vond ik wel wat. Maar ook zat ik als mini Anouk ’s avonds op de bank met een glaasje water en een kammetje om het haar van mijn ouders ‘in model’ te brengen. “Neee, stilzitten nu is ie weer scheef!” Jep, zoiets ja. Toen ik iets ouder was, kwam het idee voor een eigen kapsalon. Ik had de plattegrond al getekend en ik kon goed haren invlechten, ik dacht dat ik er wel was zo. Uiteindelijk bleek ik de mediawereld ook best leuk te vinden 😉

Terug naar nu, naar mijn moeder. Mijn moeder is ook trots, dat weet ik. Maar ze vindt het allemaal best wel spannend. De eerste week na mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel vroeg ze: “En!? Heb je al opdrachten?”.  “Maaahaaaaam”, ja dat doe je ook nog op je 25e. Heb je dus je schoolcarrière achter de rug, wordt er niet meer naar je scriptie gevraagd en dan dit.

En ik kan haar ook geen ongelijk geven, maar ik had het gevoel dat ik haar even iets moest uitleggen.

“Oke mam ik ga iets uitleggen. Ik wil eerst mijn website spik en span en daarna ga ik me focussen op de opdrachten.  Als ik me nu al op opdrachten ga focussen, willen mensen werk van me zien, een site of in ieder geval IETS. En als ik dat niet heb, is dat heel stom.” Alsof je een huis gaat bouwen en bij de tweede verdieping erachter komt dat de begane grond op instorten staat omdat de basis niet goed is. Ik weet verder niets van huizen bouwen en daar ligt verder ook geen ambitie van mij maar ik vind het  best een goed voorbeeld.

Oke, oke dit klonk wat logischer voor mijn moeder. Maar alsnog vindt ze het heel spannend. Want stel dat het niet lukt. Én het is – vooral in het begin –  best onzeker. En je hebt geen vast inkomen. En je loopt meer risico. Allemaal waar… behalve dat niet lukken.

“Mam, het lukt wel. Dit is wat ik wil doen en ik doe dit het allerliefst dus ik ga alles op alles zetten zodat het lukt. Het kan niet, niet lukken. Het gaat gewoon werken. En op welke manier en hoe lang het duurt, dat zien we wel.”

Mensen die kritisch zijn in je leven, zijn heel belangrijk. En ik weet waarom mijn moeder zo reageert – vooral in het begin – want ik kan soms best een beetje impulsief zijn en vooral na een hectische tijd is het dan best fijn als alles ‘normaal’ is met je kind. Gelukkig hebben mijn ouders ook wel door dat het bij mij altijd net een beetje anders gaat dan bij de rest, maar dat maakt het leven ook wel weer heel mooi.

Komt allemaal goed mama, met dit meisje. ♥