Deze titel bedacht ik een paar dagen geleden in bed. De groep was naar een wijnproeverij en ik was thuis een beetje aan het ‘niet lekker’ voelen. Ik had met vriendinnen gebeld en met mama en ik kreeg toch een beetje heimwee. Zin in mijn eigen bed, uren kletsen met mijn vriendinnen, Amsterdam en … de Albert Heijn (of terwijl het eten in Nederland).

Hieraan voorafgaand was ik al een paar dagen ziek en ik was er he-le-maal klaar mee. Voor mijn gevoel was ik al weken ziek en er kwam ook maar geen vooruitgang in. De reislust ging ook een beetje weg maar tegelijkertijd was dit voor mij ook echt de mooiste omgeving waar we tot nu toe zijn geweest (omgeving Salta in Noord-Argentinie) We hadden in prachtige huizen gelogeerd en hadden nu zelfs ons eigen zwembad. Wat is er dan?

Maar eerst even terug naar twee weken geleden. Toen zat ik zoetjes mijn blog te typen onder het genot van een kater in Mendoza. Nu ben ik de laatste tijd een beetje lui geweest met het bijhouden van mijn dagboekje (oepsie) maar heb ik wel een paar aantekeningen gemaakt.

Mendoza
Want als we met onze Nederlandse vrienden (Ellen en Thomas deze namen worden waarschijnlijk nog vaak genoemd dus wel zo handig om ze te noemen) aankomen in Mendoza gaan wij richting ons hostel en zij richting hun AIRbnb appartementje. Als wij aankomen in ons hostel ben ik stiekem wel een beetje jaloers. Ik heb het echt even gehad met de hostels en het met iedereen gezellig doen. Sommige dagen heb ik daar even geen ruimte voor, vooral niet na een lange busreis.

Die avond hebben we een bbq met het hostel en ik ontdooi weer, het is super gezellig! Ondertussen worden we geappt door onze Nederlandse vrienden: of we zin hebben om morgen een wijntour te doen. Ook een Australisch meisje van ons hostel heeft dit idee en we besluiten de volgende ochtend met z’n drieën te vertrekken vanuit ons hostel richting de wijngaarden. We ontmoeten Ellen en Thomas, die al een stel fietsen hebben gehuurd en een mooie deal weten te maken zodat we meteen met z’n vijven wegkunnen. En daar komt ook een leerpuntje voor mij deze vakantie: AFDINGEN. Jongens, dat moet ik echt leren en Ellen is een heeeele goede leermeester hierin voor mij!

We gaan bij 3 proeverijen langs (en stiekem geef ik mijn laatste slokjes zo nu en dan aan de mannen, anders wordt het iets te veel voor me zo in de zon op een fiets). Het is een super leuke dag waar we ook nog eens wat over wijn leren en vanaf dat moment ruiken we eerst aan een wijn en noemen we 4 geuren op die we ruiken voordat we het proeven!

Die volgende dag gaan we eind van de middag naar het appartementje van Ellen en Thomas. El en ik doen boodschappen voor een heel weeshuis (dit krijgen we nog weken lang te horen) maar het is een heerlijk feestmaal en daarna gaan we naar de beroemde parade! Want het is Harvest festival in Mendoza.

Ik verwacht heel wat van de parade en dit is wat ik zie: het begint met een reeks van paarden waarvan 10% doodsbang is. We zien twee personen van paarden vallen doordat de paarden steigeren en eigenlijk vind ik het maar zielig voor de paardjes. Je ziet de angst van de paarden afdruipen. Toch wachten we vol spanning op de ‘carnavalsstoet’ met de koningen op de paradewagen. Dan horen we links van ons een groep iets roepen. Het zijn fans van een wijnkoningin. Ze hebben borden bij zich (als bij een demonstratie) om hun koningin aan te moedigen. Ik kijk mijn ogen uit! De karren komen langs en de meiden op de karren gooien fruit naar het publiek. De locals rennen alsof hun leven er vanaf hangt om een stuk fruit te bemachtingen. Er wordt zelfs met meloenen gegooid! Het is een bijzondere gewaarwording.

De volgende avond hebben we kaartjes besteld voor een grote show in een openlucht theater. We nemen flink wat wijn mee en eten. Het is een ontzettende grote show en ik vind het echt geweldig om te zien. Aan het einde wordt de grote winnares van het jaar bekend gemaakt.

Verder chillen we veel in Mendoza.

Salta
Op maandagmiddag vertrekken we met z’n vieren richting Salta met de bus. Want daar is het plan om een ander Nederlands stel te ontmoeten en met z’n zessen twee weken te touren door de omgeving van Salta. Maar eerst gaan we die ochtend ‘even’ geld ophalen bij Azimo*.

*Azimo is een applicatie waarmee je geld naar iemand kan sturen en het dan bij een ophaalpunt afhaalt. Dit hebben wij een paar keer in Argentinië gedaan omdat het verschrikkelijk duur is om hier te pinnen. Je kan maximaal 150 euro pinnen en hier betaal je ongeveer 9 euro over. Iedere keer. Met Azimo kun je zoveel geld naar jezelf sturen als je wil en betaal je er 3 euro over. Tot zo ver Azimo en mijn blijheid van de ontdekking van deze app.*

Als Robin en ik die ochtend aankomen bij het kantoor van Azimo wordt ons verteld dat het geld er ‘nog niet is’. Terwijl we een melding kregen dat we het geld kunnen ophalen. Een vrouw adviseert ons om om 12.00 u terug te komen. Dat wordt nog krap want om 12.30 vertrekt onze bus. Wij informeren Thomas en Ellen (zij moeten ook geld ophalen) dat het om 12.00 uur waarschijnlijk wel moet lukken. We sjeesen terug naar ons hostel en pakken met al onze bagage een taxi naar het Azimo kantoor. In de taxi besluiten we dat Robin blijft zitten en ik ga proberen het geld op te halen. Een taxi tien minuten laten wachten kost toch geen drol in Argentinië en dan hebben we alvast vervoer zo meteen.

Als ik binnenkom, zijn Ellen en Thomas er al en er staat een flinke rij. We zijn nog lang niet aan de beurt maar moeten binnen vijf minuten eigenlijk weer weg. Aan de beurt zijn twee Franse meiden en we zien dat het ophalen van geld bij hun ook niet lukt. Ellen en ik lopen naar ze toe en beginnen een gesprekje dat wij hetzelfde probleem hebben. Uiteindelijk lukt het niet en gaan ze weg. Wij grijpen onze kans door te blijven staan zodat het lijkt alsof wij aan de beurt zijn en proberen weer opnieuw het geld te krijgen. Ellen is daar beter in dan ik. Ellen kan beter doordrammen, maar uiteindelijk lukt het niet. Met z’n drieën lopen we uiteindelijk naar Robin die nog in de taxi zit.

De taxichauffeur biedt aan om Ellen en Thomas ook mee te nemen in de auto met bagage. Dat wordt uiteindelijk een proppievolle auto maar ook heel veel gelach. We komen net op tijd aan en dan horen we dat onze bus vertraging heeft, dit duurt uiteindelijk 1,5 uur. Dit verhaal moest echt even in mijn blog om ook zelf te onthouden omdat het stressvol en tegelijkertijd ook hilarisch was en er achteraf hard om gelachen kan worden.

Als we in de bus zitten, beginnen Ellen en ik te praten, toevallig zitten we achter elkaar. Na 5 minuten stelt Thomas voor om van plaats te wisselen. En zo praten Ellen en ik de hele reis over van alles en nog wat. Eten, relaties, baby’s (die iedereen krijgt en wij (nog) niet willen), kort of lang haar en weet ik veel wat. Vrouwen dingen dus. We praten de hele busrit onafgebroken totdat het tijd is om te slapen en we weer naast onze mannen gaan zitten.

De volgende ochtend beginnen we zodra we wakker zijn meteen weer met praten. Dit keer over… jawel de spiraal. Heel serieus totdat Thomas zegt: volgens mij moeten we de grote wisseltruc weer doen. Dat onze gesprekken niet zo interessant zijn voor hun, hebben Ellen en ik dan even niet door.

Die eerste week met Ellen en Thomas mis ik thuis ook minder. Ik had/heb vooral ‘last’ van al die korte gesprekjes met allemaal reizigers en dat ik niet in ieder hostel weer nieuwe contacten kan maken. Ik zit dan gewoon te vol? Ik kan het eigenlijk ook niet goed uitleggen. Maar als ik het hier met Ellen over heb, blijkt dat we weer een punt hebben waar we hetzelfde in zijn! ‘Thomas gaat dan met iedereen kletsen en ik lig een boek te lezen in bed’ Zo herkenbaar! En het is ook niet erg, maar wel fijn als je hoort dat je niet de enige bent (nu wil niet zeggen dat wij tegen niemand praten tijdens onze reis want in het begin wilde ik met iedereen praten, maar als je iedere dag met nieuwe mensen praat, dan raak je gewoon vol van al die mensen, wij in iedergeval). Oja en ook, toen ik net het blog had geplaatst van dat we even apart gingen reizen, kwamen we Ellen en Thomas die dag erna tegen en zij waren beide ook even apart, in een ander hostel. Vond ik ook heel fijn om te horen dat we niet de enige zijn die hier dus tegenaan zijn gelopen. (Ook al kreeg ik na het blog ook reacties van mensen dat het natuurlijk niet altijd pracht en praal is als je samen reist 😉 )

Verder naar Salta! Want daar wacht het andere stel op ons. Met z’n zessen halen we de 2 auto’s op en rijden richting onze eerste stop: Tilcara. We hebben een AIRbnb huis geregeld, super mooi! En er is zelfs een blender aanwezig voor smoothies! Ik kan mijn geluk niet op en zorg voor smoothies voor het hele huis.

Die week bezoeken we onder andere de zoutvlaktes van Argentinië. Dit ligt alleen wat hoger dan we hadden gedacht en ik krijg last van hoogte ziekte. In ieder geval: ik denk dat dat het is. Ik voel me licht in mijn hoofd, adem zwaar, last van mijn spieren en lichamelijke beweging is lastig. Ik besluit om in de auto te gaan liggen en laat de fotoshoot aan me voorbij gaan. Tot dat Ellen me komt halen en vraagt of ik echt niet een paar foto’s wil en dan weer terug.

Ik keek zolang uit naar de zoutvlaktes en dan wil ik toch ook wel een paar leuke foto’s natuurlijk, dus ik schuifel toch even mee en er zijn een paar prachtfoto’s uitgekomen dus: happy me!

Daarna besluiten Patrick, Lorraine (andere stel) en Ellen nog even verder te gaan en wij, de andere drie, gaan weer terug (heel blij ben ik daarmee). Als we weer lager komen, begin ik weer praatjes te krijgen en we stappen nog een paar keer de auto uit voor wat foto’s. Die avond eten we met z’n drieën en ik besluit vroeg naar bed te gaan.

Die nacht word ik wakker en ik loop de trap af naar het toilet. Net als ik zit (dit wordt geen vies verhaal hoor jongens) voel ik me licht in mijn hoofd worden en voordat ik het weet val ik flauw en val ik naar beneden op de tegels. Als ik wakker word hangt mijn broekje nog op mijn enkels en ik probeer op te staan. Ik schuif mijn broekje half omhoog, doe de deur open en roep nog net: ‘Robin!’ En dan val ik weer op de vloer. Als ik wakker word zijn Robin en Ellen beneden. Ik voel dat Ellen mijn broekje omhoog trekt (haha of ik nu in mijn blote billen lag weet ik niet maar dit is 1 van de eerste dingen die ik me ervan kan herinneren). Robin is erg geschrokken (niet gek ook) maar ik vertel daarna dat ik best wel ‘vaak’ flauw val. Had ik blijkbaar nog nooit verteld, toen ik hem ontmoette waren de verhalen van toen ik ziek was natuurlijk meer aan de orde.

Ik ga op de bank liggen en uiteindelijk loop ik weer de trap op met Ellen en Robin. De komende dagen voel ik me flink beroerd. De eerste twee dagen ben ik alleen maar aan het zuchten, in de war en zelfs de trap op en af is te vermoeiend. Gelukkig had ik al wat gezien van de omgeving maar omdat ik ziek ben kan ik helaas niet alles zien en dat vind ik super jammer want de omgeving is daar echt geweldig mooi! Het meest bijzondere tot nu toe.

Na twee of drie dagen na dit voorval rijden we door naar een volgend dorpje. Ik lig achterin op de bank een beetje te slapen. We komen aan bij een heerlijk huis, met zwembad en helemaal achteraf gelegen. Hoe mooi het hier ook is, mijn dipje begint hier een beetje. Zoals ik al zei was ik deze dagen veel aan het bellen, voelde me wel beter maar nog steeds niet goed genoeg en dat duurde lang, vooral als je reist. Naar de wc gaan, gaat ook al een week slecht en die ORS zakjes ben ik zat.

Wel ga ik mee om dingen te bekijken want deze omgeving is weer zooo ontzettend mooi!! Bij de wijntours blijf ik braaf thuis.

En ik zie dat ik al bijna vier kantjes heb getypt dus ik ga er weer mee stoppen en bewaar het einde van onze tour voor de volgende keer… Hasta luego amigos!

Alleen nog even over de reisdip: we zijn nu in het midden van onze reis en het nieuwe is er vanaf. Ah dit klinkt zo verwend maar dit bedoel ik absoluut niet zo. En dan ben je een tijdje ziek en denk je: wat doe ik hier? Ik wil naar huis. Maar nu gaat het weer goed, heb gister en vandaag een yogales achter de rug en dat werkt zoooo goed voor

Voor de volgende keer:
(lijkt wel GTST)

 

*Oja het Spaans praten gaat me steeds beter af! Die argentijnen praten mega snel dus dat is geen pretje. Maar: er staan Spaanse lessen op de planning!
* We hebben een ongeluk met de auto dat niet zo goed afloopt… Wel zijn we allemaal ongedeerd
* We pakken de bus naar een van de mooiste sterrenhemel in de wereld!