Ik ben best wel gestructureerd en georganiseerd, op een leuke manier al zeg ik het zelf. Wat ik ook heb is een bewaardrang. Ik moet alles bewaren, want: ‘wie weet komt het nog wel een keer van pas.’ Wie herkent dit?

Nu heb ik na het ziek zijn behoorlijk wat de deur uit gedaan. Vooral kleding en beautyproducten. Het was echt niet normaal hoeveel ik had.

Maar nu ik 7 maanden uit een tas heb geleefd en dat eigenlijk helemaal prima ging, vind ik het hoog tijd om alles weer even onder de loep te nemen. Wat draag ik nu al 2 jaar niet meer? (eerlijk zijn!) En aan welke frutsels heb ik nu eigenlijk niks, of terwijl wat is gewoon troep? Eindresultaat: 2 volle vuilniszakken met kleding.

Wat ik ook heb gedaan is mijn blog verwijderd. Het blog dat ik bijhield toen ik ziek was. Ik kon het gewoon niet verwijderen. Nu kan je denken: ‘Uhm ja maar dat ruimt toch verder niet op?’ Bij mij wel, namelijk in mijn hoofd. Maar ik heb alles bewaard wat ik heb geschreven dus ik dacht: het is nu of nooit.

Door naar het volgende stukje: alle kaarten die ik heb gekregen in de tijd dat ik ziek was. Ik vind het zo lief dat mensen in die tijd een kaartje stuurden, dat kan je toch niet weggooien? En zo zijn we bijna vier jaar verder en heb ik een tas vol kaarten… Die ik nog wel een paar keer heb teruggelezen en vorige week voor de allerlaatste keer.

Want sommige dingen hoeven niet bewaard te worden om aan te geven hoeveel het voor je (heeft) betekend. Sommige dingen zitten in je hart, als herinneringen. En die herinneringen, die kan ik nooit wissen. Die zijn voor altijd bij me.

De foto hierboven is genomen toen ik al wist dat ik ziek was en net voor mijn chemo’s. Deze foto had ik als achtergrond op mijn ‘ziek zijn blog’, vandaar dat ik deze foto voor de laatste keer hier plaats.