Oh oh jongens wat is het leven toch een heerlijke leerschool, de leukste en de interessantste ever en ik heb er nog lang geen genoeg van. Laat ik jullie even vertellen waarom. Omdat ik een eigen bedrijf heb, ben ik veel tips aan het lezen voor ondernemers en om je ‘merk’ op te bouwen.
Nu heb ik geleerd dat je consequent moet zijn in het delen van je content, dus iedere week op dezelfde dag op hetzelfde tijdstip een blog delen bijvoorbeeld, of een video. Veel bloggers, vloggers en natuurlijk ook grotere bedrijven doen dit en ik dacht: ‘Ja dat ga ik ook doen, iedere donderdag om 11.00 deel ik een blog op Facebook. Die zet ik dan woensdag online.’ Dat ging heel lang goed en het ging natuurlijk want ik had genoeg waarover ik wilde schrijven en ik had genoeg inspiratie. Na een tijdje ging het iets lastiger en deed ik er wat langer over om een berichtje eruit te rammen. En ja dat is soms dan ook echt rammen als je het daarnaast even druk hebt met opdrachten. En als ik berichten eruit moet rammen dan ben ik meestal ook wat minder tevreden met blogs – ja dat durf ik best te zeggen, met sommige blogs was ik wat minder tevreden – la la la zoiets als wanneer ben je tevreden met je eigen teksten? Hoe vaak ga je er nog naar kijken en wat klopt er dan niet Anouk, als het volgens jou niet goed genoeg is ? – toch plaatste ik het want ik wilde me netjes aan die donderdag om 11.00 uur houden, dat vond ik hartstikke goed van mezelf.
En nu zat ik twee a drie weken terug op een blog te rammen en ik wilde het plaatsen en ik zei tegen Hem: ‘Ik voel het onderwerp niet. Ik voel niet wat ik heb geschreven, ik ben er gewoon niet blij mee… waarom lukt het niet’, ik zuchtte, het was woensdagavond en ik wilde eigenlijk mega graag mijn bed in.
‘Dan doe je het toch niet. De wereld vergaat niet als je het een week niet doet’, zei Hij.
ALARMBELLEN AAN BIJ ANOUK
‘Ja maar ik had een afspraak met mezelf, dat ik iedere week zou schrijven en daar wil ik me aan houden. En dat is ook goed voor mijn blog en voor mezelf want dan blijf ik schrijven!’
‘Jij moet niet zoveel van jezelf moeten. Denk je dat er morgen mensen aankloppen bij je waarom je niet hebt geschreven? Het is echt niet erg om een keer over te slaan.’
Ik las de tekst nog een keer en ik wilde het niet. Deze tekst wilde ik niet plaatsen, dit is niet Anouk, ik wil niet plaatsen om het plaatsen. Schrijven omdat ik 1 x in de week moet schrijven omdat er iets online moet komen. Van mezelf.
‘Je hebt gelijk’, ik klapte mijn laptop dicht en ging mijn bed in. De volgende dag kreeg ik allemaal berichtjes binnen waarom ik geen blog had geschreven!
Grapje natuurlijk, er was helemaal niets aan de hand.
En toen vroeg ik het vorige week aan bestie S. Zij leest meestal mijn blogs (iets dat ik gewoon weet) dus ik vroeg wat ze van de afgelopen paar vond omdat ik weet dat zij eerlijk is en omdat ze mij door en door kent. Ze zei: ‘Afgelopen tijd heb ik het eigenlijk niet meer zo gelezen omdat ik er laatst 1 las en toen dacht ik: nee dit is Anouk niet echt. Maar dat komt ook omdat ik jou zo goed ken, dus ik lees dat meteen aan zo’n stuk dat jij er niet echt in zat… snap je wat ik bedoel?’
There she got me.
Ik snapte precies wat ze bedoelde. Eerlijke vrienden zijn zooo belangrijk en dat wakker schudden had ik echt even nodig.
En toen zei ik ook: ‘Ja maar dat ziek zijn komt er nog zo vaak in voor, daar link ik nog zoveel aan dus ook in mijn blogs. En soms denk ik: ‘misschien denken mensen weleens: houd nou toch eens je hoofd over dat ziek zijn, dat weten we nu ondertussen wel.’ … soms zou ik ook gewoon even een weekje vrij willen van dat ziek zijn geweest. Dan heb ik er echt even geen zin in.’
‘Anouk… dat maakt jouw blogs juist zo goed. Omdat jij schrijft wat je denkt, dat ben jij. En daar hoort het ziek zijn uiteindelijk ook bij.’
Ja dat ziek zijn dat gaat er nooit af want dat is iets dat ik altijd ben geweest en waardoor ik nu ben wie ik ben en als dat hetgeen is dat ik wil schrijven, omdat ik dat voel, dan moet ik dat doen…
En toen luisterde ik deze podcast – van een video – van Marie Forleo (echt wat een vrouw!) en Elizabeth Gilbert (van het boek Eat, Pray, Love en ook weer: wauw nog zo’n vrouw!) Ik heb dit boek dus zes? jaar geleden gelezen en toen vond ik het wel oké en deze zomer las ik het nog een keer en toen SNAPTE ik het boek dus pas echt, wat een heerlijk mens die Elizabeth, maar goed dat is een ander verhaal. Wel een aanrader dus.)
Ik luisterde het interview tussen die twee en ik werd er zo blij van. Ondertussen heb ik het al een paar keer geluisterd. Het gaat o.a. over creativiteit en passie en schrijven: alles viel op z’n plek bij mij…
Waar dit dus even op neerkomt bij mij:
ik ben een schrijver die moet VOELEN wat ze schrijft als ik vanuit mezelf schrijf, dus dit gaan dan over blogs en columns.
Welke emotie of welk onderwerp het is: ik moet het voelen en meteen schrijven want dat is het moment dat het er IS en dan komt het zo natuurlijk uit me. Dan moet ik schrijven omdat het dan voelt alsof ik niet anders kan. Alsof je nodig moet plassen en echt meteen naar de wc moet. Ja zo voelt het ook als ik die drang heb naar schrijven.
Net als dit blog dat ik aan een stuk type zonder dat ik hoef na te denken dat ik het schrijf omdat ik het gewoon voel en omdat het uit me moet omdat ik niet anders kan. Dat is hoe ik wil schrijven en dat is creativiteit want dat komt onaangekondigd en het kan getriggerd worden door de kleinste dingen.
En omdat ik nu dus heb gezegd: ‘Anouk kap gewoon ff met dat creativiteit pushen van je blogs want dat werkt niet bij jou.’ Dan krijg ik daarna opeens weer inspiratie voor zes blogs. Ik moet zo lachen he, om mezelf. Dat ik nu een soort van snap hoe het schrijven bij mij in elkaar zit.
Oja en sorry trouwe lezer als je die wekelijkse blogs altijd las maar ik beloof je, het wordt beter. Want waar mijn kracht ligt, waarom ik hopen dat jullie dit lezen, is dat ik open en eerlijk schrijf, recht uit mijn hart. Dat is in ieder geval wat ik doe en ik hoop ook dat het zo overkomt. Kwaliteit boven kwantiteit. En ik hoop dat ik mijn creativiteit daardoor beter kwijt kan en jullie goede stukken van mij lezen, de stukken die jullie van mij willen lezen. – en dit betekent niet dat ik soms maanden niet schrijf. Alleen wat minder regelmatig.
Dus ook nog even voor de lieve creativelingen en natuurlijk ook voor de lieve, wat minder creativelingen: niet zo pushen want dat forceren helpt niet altijd, let it all gooooooo.
LIEFS