Het is 7.48 en ik rijd net uit het Vondelpark. Voor me fietsen drie jongetjes met zo’n gigantische tas op hun rug. Het type: mijn-tas-is-zwaarder-dan-ikzelf-ben. Het druktemakertje van de drie, praat over een nieuwe Playstation editie of iets dergelijks. Hij is behoorlijk aan het opscheppen wat ie er allemaal mee kan. Dan gaat de telefoon van het druktemakertje. Hij neemt op, precies als ik hem inhaal, en hij zegt tegen de beller: ‘Ik zit op de fucking fiets mam!!’ Ik schrik van het kind en rijd voorbij hem. Het is even stil en dan hoor ik hem zeggen: ‘Wat mot je?…. WAT MOT JEEEE?’

Ik slik. En ik denk: ‘Misschien toch maar geen kinderen…’

Ja. Ik ga het vandaag hebben over kinderen, of nouja babies. Misschien een beetje een onderwerp dat uit de lucht komt vallen. Laat ik beginnen met de aanleiding.

Na mijn medische traject werd me verteld dat ik wel kinderen kon krijgen, maar dat ik er niet al te lang mee moet wachten. Met ‘niet te lang mee wachten’, werd bedoeld: rond je 30^e echt wel aan kinderen beginnen, liefst nog eerder. En mocht ik op mijn 30^e er nog niet aan toe zijn, dan kan ik eitjes laten invriezen. (Even een lang verhaal kort gemaakt).

Dat laatste was toch wel een opluchting. Want ik zag het niet echt voor me dat ik voor mijn 30^e een kind zou krijgen. Ik kreeg een beetje het idee dat ik op moet schieten. En laat ik daar nu echt geen zin in hebben.

Maar toch ging ik na dit nieuws wat meer nadenken over het moederschap. Veel bewuster.

En misschien ook wel veel te veel…

Want, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het maar een vreemd iets vind: je kiest dus samen wel heel bewust voor een kind… maar verder heb je geen invloed op wat eruit komt! En als je eenmaal een kind hebt, dan heb je het kind dus ook voor de rest van je leven. En jij bent dan, vooral in de eerste levensfase, helemaal verantwoordelijk voor dit kind. Ja dit klinkt heel logisch, maar als je daar eens goed over na gaat denken, klinkt het best eng.

Je kan bijna je hele leven indelen zoals je wilt (daar geloof ik in ieder geval wel in). Je vriendinnen, je geliefde, waar je woont, wat voor werk je doet en uiteindelijk kun je ook de keuze maken om een kind te krijgen… en daar blijft het dus bij.

Want verder heb je niets te kiezen bij het krijgen van een kind. Misschien krijg je wel zo’n ‘stoer’ druktemakertje…

En zo hoor ik de laatste tijd weleens moeders praten (als je erop gaat letten, hoor je het opeens overal)… Namelijk: ‘Ja je komt niet meer op de eerste plaats als je een kind hebt. Als je geluk hebt op de tweede plaats, maar vaak op de derde, vierde of vijfde plaats.’ Oh… (ze vertelde het wel heel vrolijk overigens)

En weer van een ander: ‘Het ouderschap is niet uit te leggen maar het is het mooiste wat er is.’

En zo ga ik van: ‘Oja ik wil denk ik wel kinderen.’ Naar: ‘Ohnee alsjeblieft niet.’

Maar uiteindelijk zeggen ze allemaal: ‘Ik zou dit echt niet willen missen.’

Dus… ik heb nog 4,5 jaar om hier lekker niets mee te doen en ondertussen verander ik 38653 keer van mening. Tot die tijd ratel ik vaak genoeg tegen Hem over de voor- en tegenargumenten van het hebben van kinderen en vind ik het reuze interessant om vrouwen te spreken over het moederschap. Ik lijk er een nieuwe hobby bij te hebben…