Met mijn jas nog aan, ga ik op tafel zitten en open ik de brief die ik in mijn handen heb. Het is een brief van het ziekenhuis. Ik zie verschillende jaartallen staan in combinatie met diverse maanden wanneer ik ben behandeld. Ik lees woorden als laparoscopische cystectomie, infracolische omentectomie en biopten en er schiet door mijn hoofd dat ik misschien even moet vertellen dat ik media en communicatie heb gestudeerd en geen gezondheidswetenschappen oid.
‘Gelukkig’ gaat dit over mezelf en dus weet ik wat het ongeveer inhoud, dit kan ik ontcijferen door naar de tijd te kijken wanneer iets plaatsvond. Ik zie ook dat deze brief geschreven is namens mijn oncoloog, gericht naar een collega van hem. Misschien krijg ik deze brief wel ter extra informatie? Geen idee eigenlijk.
Toch voelt deze brief heel fijn, het eindigt namelijk met: Conclusie.
In deze conclusie staat dat ‘de prognose zich gunstig begint af te tekenen’, omdat al mijn scans en onderzoeken van de afgelopen twee jaar positief zijn.
Nu krijg ik deze informatie niet alleen via de post. Een maand geleden was ik namelijk bij mijn oncoloog en hij vertelde me dat mijn laatste scan er goed uit zag. Aan de glimlach die hij me gaf toen hij me omriep in de wachtkamer en we elkaar een hand gaven, kon ik het al zien. Ik zat nog niet eens en hij zei al dat het er goed uitzag.
Hoe erg ik hier ook van uitga, het is toch wel heel fijn, die bevestiging. Maar wat nu? Nu ben ik twee jaar schoon, en wat dan?
In de afgelopen twee jaar zat ik nog in de zogeheten risicofactor. Dit houdt in dat ik in mijn geval (let op, ik heb het nu over mijn type kanker, ieder type is natuurlijk weer anders) in de eerste twee jaar nadat ik schoon ben verklaard, nog een verhoogde kans heb dat het terug kan komen. Maar hier zeg ik nog wel bij dat deze kans eigen al relatief klein was. Van de 10% waarbij het terugkomt, is het bij 80% in de eerste twee jaar (ik ga nu weer even twijfelen aan deze cijfers, maar volgens mij zat het zo).
De kans is dus mega klein dat het nu nog terug komt.
Ook al heb ik die twee jaar niet als spannend of eng ervaren, die zekerheid en geruststelling van de onderzoeken blijven fijn. Wel ben ik véél alerter. Kort geleden ontdekte ik weer iets geks, het leek erop dat ik weer een cyste had. Binnen een minuut hing ik met het ziekenhuis aan de lijn. Al de alarmbellen beginnen te rinkelen en je ziet jezelf alweer in het ziekenhuis liggen voor een operatie. Ik kon snel langskomen in het ziekenhuis en na een paar onderzoekjes bleek er niets aan de hand te zijn en kon ik naar huis. ‘Altijd langskomen als je twijfelt’, drukte de gynaecologe me op het hart. Want ja, toegegeven, je voelt je ook wel een beetje een sukkel als je met spoed nagekeken wil worden en er niets is (iets dat uiteindelijk alleen maar heel fijn is natuurlijk). Aan de andere kant, ik ben vaak zat weggestuurd bij dokters en ziekenhuizen met het antwoord dat er ‘niets aan de hand was’, dus een beetje doordrammen, leer je er ook wel van.
Maar goed, toen was ik twee jaar schoon, op twee februari, en dan? We zijn met z’n tweetjes uiteten geweest en hebben geproost met ons eerste alcoholische drankje in tijden (want januari hebben we helemaal volgehouden zonder een druppel alcohol). Dus vieren dat we een maand geen alcohol hadden gedronken, vieren dat Anouk twee jaar schoon is en… Hij vierde die dag zijn zevenjarige jubileum op zijn werk.
Mooie dag, die 2 februari 2017. En alsnog geloof ik niet in toeval, alles heeft zo moeten zijn…
LIEFS