Eerder vertelde ik al dat ik mijn werk zo mooi vind om te doen. Je spreekt met mensen die je anders nooit zou spreken in het dagelijks leven. Voor een uurtje heb ik de volle aandacht van deze persoon, mag ik alles vragen en krijg ik als het ware een rondleiding in het leven van iemand. Of in een stukje leven van iemand. Dat mensen zo openhartig zijn vind ik iets ontzettend moois.

Ook ontdek ik de laatste tijd dat ik uit ieder interview wel iets leer en wat ik leer uit een interview, verschilt heel erg. Soms leer ik iets over het werk dat iemand doet, en soms haal ik een wijze les eruit voor mezelf.

Afgelopen week leerde ik, dat ik soms niet zo snel mijn conclusies moet trekken. Wat dan grappig is om erbij te vertellen: ik vind vaak dat andere mensen dat te snel doen, conclusies trekken. En ik vind het zelfs stom als mensen dat te snel doen… dus ik heb mezelf lekker betrapt tijdens dit interview, want ik dacht dat ik absoluut niet zo was…

Want deze dame in kwestie had te maken met armoede in haar leven, al van kinds af aan. Generatie op generatie armoede wordt het genoemd. Ontzettend open sprak ze hierover en ze vertelde hoe ze er nu, op eigen kracht, weer uit is gekomen. Wat mij opviel: ze wilde haar kinderen meegeven dat ze eerst een stukje zekerheid moeten hebben qua opleiding, iets waarin je sowieso een baan kon vinden. Pas als ze dat hadden, dan mochten ze hun hart volgen (in dit geval waren het allemaal creatieve kinderen die richting muziek of tekenen wilden). ‘Je moet doen wat je leuk vindt, maar ook een stukje verantwoordelijkheid op je nemen en dus ook zekerheid hebben’, is wat ze tegen me zei.

Het eerste wat door me heen schoot, toen deze dame dit zei, was:

‘Neeehee dat moet je kinderen niet leren. Ze moeten hun hart volgen en doen wat ze leuk vinden!’

Maar hoe langer ik met haar praatte, hoe meer ik haar begreep. Zij komt uit een compleet andere situatie dan ik. Zij heeft armoede meegemaakt, en zij wil absoluut niet dat haar kinderen hetzelfde overkomt als haar.

Want voor kinderen die niet in armoede zijn opgegroeid is het vanzelfsprekend dat je ieder jaar op vakantie gaat, cadeautjes krijgt voor Sinterklaas en dat er iedere avond eten op tafel staat… Maar dit is lang niet bij iedereen het geval.

Wat ik ook boeiend vond: deze kinderen wisten PRECIES wat ze wilde doen met hun leven op werkgebied, ze hadden het al helemaal uitgestippeld en ze waren nog best jong. Ik weet nog wel dat ik ieder jaar een andere carrière voor ogen had maar dat ik het eigenlijk nooit echt heb uitgestippeld, ik deed het stapje voor stapje en zo kwam ik erachter wat ik wilde.

Ook dit begon ik tijdens het verhaal te begrijpen: het is belangrijk dat zij uit die generatie op generatie armoede stappen, ze krijgen mee dat dit kan als je er je best voor doet en er hard voor werkt.

En daarnaast is het belangrijk dat je iets doet wat je leuk vindt. Maar als er armoede is, echt armoede, is het heel lastig om gelukkig te worden.

Uit dit interview leerde ik de volgende dingen:

• Hoe ik ergens over denk, hoeft niet altijd het beste te zijn voor iedereen. (dat ik freelancen geweldig leuk vind en het iedereen zou aanraden hoeft niet te betekenen dat het bij iedereen past…)

• Je hoeft het ook niet altijd met elkaar eens te zijn maar het is wel fijn als je elkaar leert te begrijpen door te luisteren naar elkaar.

• Mensen worden gevormd door wat ze hebben meegemaakt en door waar ze vandaan komen.

Misschien is het bovenstaande een beetje cliché maar als je dan uiteindelijk zelf in zo’n situatie komt, dan komen deze lessen toch wel echt even binnen.

Dan nog een laatste: wat ben ik iedere dag blij dat ik het werk doe dat ik leuk vind en dat dit goed gaat. En vooral als ik weer een verhaal zoals deze hoor, weet ik dat ik heel dankbaar mag zijn voor alles.

LIEFS