Joeheee, we zijn bij mijn oom aangekomen (en ik loop een beetje achter met schrijven want dit is een maand geleden, maar hier was ik gebleven). Hij wacht ons op (nadat we een uur vertraging hadden en hij dus al een uur gezellig op ons aan het wachten is.) En eigenlijk mogen niet-reizigers niet naar het platform waar reizigers aankomen maar mijn oom (ik ga hem meteen even bij zijn naam noemen, Peet) zegt dat hij zijn nichtje komt ophalen en dat ze geen Braziliaans kan dus dat hij naar beneden moet. En ja, dat kan hoor. Sowieso is het mooi om te zien hoe deze grote, blonde man met de Brazilianen omgaat en dat ik het idee heb dat dingen hem altijd lukken als je een grote lach op je gezicht zet en overal simpelweg naar vraagt. Maar eerst een beetje small talk in Brazilië, en daarna pas vragen wat je wilt. (De small talk is heel belangrijk, benadrukt mijn oom. Dat heeft hij wel geleerd de afgelopen jaren. Terwijl hij zelf ook een echte Hollander is die alles direct vraag).  

Als we die avond bij Peet thuiskomen heeft hij quinoa met groente gemaakt. Ik voel me een koningin. Peet kan echt goed gezonde koken, dus ik was heel blij. Ook heeft hij allerlei soorten fruit gehaald (van sommigen nog nooit gehoord) dus leuk voor het ontbijt!

In de dagen die volgen maken we een wandeling door de stad Campinas, gaan we naar een shoppingmall en maken we een fietstocht (OMG heftig die tocht, we hebben de filmpjes maar die laat ik maar niet zien, hihi.) Leuk om deze dagen met mijn oom op te trekken want eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat voor persoon hij eigenlijk is. Sinds 8 jaar woont hij namelijk in Brazilië. Dus ik leer hem beter kennen, we gaan naar Braziliaanse feesten (waar ik echt mijn ogen uitkijk maar dat later) en ik zie ook waarin hij op mijn moeder lijkt (en dat vind ik dan weer grappig om te zien).

Braziliaanse feesten

Ja echt, hier wil ik het even over hebben. Want we lopen dus zo’n Braziliaans feest binnen en ik ben op mijn slippertjes een lange jurk, mijn haar net gewassen en een knot op mijn hoofd en zonder make-up (echt heerlijk dat reizen zonder make-up). Maar dan kijk je dus om je heen en dan voel je je best ‘underdressed’ en vaak ook lang. Vooral als je ziet wat voor palen vrouwen dragen en ik dan nog een kop groter ben. Even terug naar hoe de Brazilianen eruit zien: Echt veel vrouwen hebben iets aan hun borsten en/of billen laten doen. In Nederland wordt er ook weleens wat aan borsten gedaan, maar ik ken eigenlijk niemand in mijn omgeving die dat heeft laten doen (of van plan is om te doen). En zo botst een meisje tegen mij op en denk ik ‘Hu, wat is dit hard!…’ Ook weer wat geleerd.
En die billen zien er soms best gek uit als ze bijgevuld zijn. Ik ben er beetje van gefascineerd eigenlijk. Omdat het onnatuurlijk staat dat je echt denkt: Hu, maar iedereen ziet toch dat dit niet echt is? Of is dat de bedoeling?
En dan de make-up. Vrouwen van mijn moeders leeftijd echt helemaal onder (ook van mijn leeftijd trouwens) en mini jurkjes. Ja aghja gelukkig mag iedereen zelf weten wat hij of zij draagt en daar ben ik ook echt helemaal voor maar ik sta toch ook echt mijn ogen uit te kijken. (Maar misschien zal het wel aan mij liggen 😉 )

Status

Mijn oom en zijn vriendin hebben me ondertussen ook verteld dat status heel belangrijk is in Brazilië. Zo mogen onze drankjes niet op een statafel staan waar de drankjes van 2 andere mannen staan. Er wordt dus een nieuwe statafel gehaald waar wij onze drankje op kunnen zetten. Ik snap de situatie niet helemaal en vraag ernaar. De vriendin van mijn oom vertelt dat 1 man van de tafel zei dat ze niet daar hun drank konden neerzetten. Ze willen geen andere mensen erbij. Ik moest er een beetje om lachen. Hu?

Ik vind het trouwens, zoals je hierboven ziet, leuk om situaties te beschrijven in andere culturen. Ik denk dat ik dit leuker vindt dan gedetailieerd beschrijven hoe een stad eruit ziet!

En dan… Komen mama en Sven op eerste kerstdag aan. Iets dat ik niet eerder op dit blog had gezet omdat ik dit beetje geheim wilde houden en niet met bloggen wilde bezig zijn op dat moment.

De familie in Brazilië ging ongeveer zo: toen papa was overleden zei ik tegen mijn oom en mama of ik niet wist of ik nu met kerst in Brazilië wilde zijn. Waarop mijn oom zei: “Dan komen mama en sven toch naar Brazilie!?” Dit had ik stiekem zelf ook al een keer tegen mama gezegd maar de eerste week na het overlijden had mama wel wat anders aan haar hoofd (en logisch ook). Toen eind september zaten mama en ik op een terras en was ik aan het pitchen waarom ze echt naar Brazilië moest komen met Sven. Ik merkte ook dat mama er een beetje stil van werd en dat zag ik. “Ik moet ophouden met pushen he!?”, zei ik. “Ja ik moet er echt nog even over nadenken… En ik wil wel echt met Sven!” Die middag appte ik Sven met het plan of hij geen vrij kon krijgen van zijn werk. Maar ik liet het plan ook even rusten bij mama. En ik denk zo’n 3 weken later… was de knoop doorgehakt.

En echt even kwijt: Super trots op mama dat ze dit gedaan heeft. Sowieso hoe ze dit allemaal doet. Natuurlijk is het ook moeilijk en de pijn van dit verlies moet je ook toelaten (ben ik van mening), maar om daarnaast ook van dingen te genieten en dingen te blijven ondernemen vind ik echt goed. Juist die combinatie van dingen doen en tijd nemen voor jezelf: pff petje af. (verder naar kerst)

 De kerst brengen we door met de familie bij mijn oom. Op de 28^e rijden we naar Itamambuca, een klein kustplaatsje waar we een week verblijven. We gaan surfen – ah dat is zo leuk he! – kanoën, wandelen naar watervallen en chillen op het strand. Ook vieren we oud en nieuwe op het strand, erg bijzonder.

Oja nog een leuke situatie: mama en ik willen ijs halen op het strand. We kiezen een ijsje uit en geven de man geld. Maar de man heeft geen wisselgeld en vertelt ons met handen en voeten dat we nog een ijsje moeten nemen en dan is het oke. Nou, dan moet je vooral mama en mij hebben (haha ik moet weer lachen om de situatie). Want wij zeggen dat dat natuurlijk niet kan. Hij moet wisselgeld hebben als hij ijs wil verkopen (NL-logica  toch?) Dan komt Robin en hij wilt ook ijs. We gebaren en praten opnieuw hoe de rekensom nu is, maar de man snapt het maar niet. Uiteindelijk blijkt hij het te snappen, en verhit (van de zon en de discussie) lopen mama en ik terug, maar later kunnen we er toch wel hard om lachen. Wat een flappie. Oké ja ik ben nu weer aan het lachen maar ik weet niet of het grappig is voor de lezer.

Het kerst en oud en nieuw gevoel heb ik niet zo. Ik denk door de compleet andere setting. Maar dit vind ik niet erg, want erg leuk is het wel. Na een week vertrekken we met z’n vijven naar Ihla Bella, een eiland. En we zijn niet de enige… het is DRUK als je van het vaste land naar het eiland wil komen. Gelukkig heeft Peet van tevoren een ticket gekocht waardoor we in een aparte rij kunnen staan en binnen 3 kwartier op de boot staan. Waarom meer Brazilianen dat niet doen, snap ik niet want ik denk serieus dat andere mensen wel 6 uur of langer in de rij hebben gewacht (misschien ook weer NL logica?).

Op het eiland Ihla Bella maken we een wandeltocht. Als we ergens langs een watertje stoppen, zien we een blauwe vlinder en mama zegt: “Daar gaat papa”. Ik kijk toe en opeens komt er nog een blauwe vlinder bij fladderen. Romantisch zeg ik: “Kijk, twee blauwe vlinders!”… “Papa met zijn nieuwe vriendin”, zegt mama droog en mama en ik proesten en grinniken tegelijk.

Na Ihla Bella zijn we nog 1 nachtje bij Peet thuis en dan vliegen we met zijn 4’en (zonder oom) naar de Iguazu watervallen waar we onze laatste dagen samen hebben. Gek ook om weer afscheid te nemen van mijn oom maar terugkijkend op een superleuke tijd!

Watervallen

De watervallen zijn echt FANTASTISCH. Wat een water zeg. En dat het gewoon 24/7 blijft doorstromen. Klink misschien logisch maar als je het ziet, whoohoo. Ja echt een aanrader. Zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant. En we eten 2 avonden in hetzelfde restaurant in het plaatsje Iguazu aan de Braziliaanse kant. Echt een TOP restaurant (anders eet je er geen 2 avonden). Superaardige bediening, spreekt Engels en hebben vega opties, die ook nog lekker zijn. Pluspunten voor Sven en mij. En je kan er accessoires kopen die lokale kunstenaars maken.

Na 3 nachtjes gaan Robin en ik verder met onze reis, we vliegen naar Buenos Aires! De stad waar ik altijd al heen wilde jeeeeeej! En Spaans praten! Oke dat voor de volgende keer anders wordt het wel erg lang…