Op maandag 22 januari vertrokken we van Buenos Aires naar Patagonië, super veel zin in want na 1,5 week stad, trok de natuur wel weer. Eerst met de bus naar Bahia Blanca, daar kwamen we aan na een busreis van 10 uur. Om 23.45 checkten we in bij ons hotel, een oud maar best schattig hotelletje.

De volgende dag checkten we uit en dachten we: Laten we eens naar het strand lopen; want de stad ligt vlakbij de zee hadden we op Google gezien. Dus wij richting de kust lopen en halverwege de weg gevraagd aan een schattige opa (ik heb een zwak voor opa’s dus ik kies ze expres uit als we de weg willen vragen).

Dan zeg je dus dat je een ‘poco Español’ spreekt en vraag je welke richting het strand is en dan krijg je een mega verhaal van 10 minuten waar we eigenlijk niet veel wijzer van werden.

Dus uiteindelijk maar een kant opgelopen. Na nog een half uur lopen kwamen we bij een soort van snelweg. Volgens onze telefoon moesten we eerst nog een half uur lopen langs de snelweg voordat we bij het strand zouden aankomen. We hadden bij elkaar denk ik al dik een uur gelopen en eigenlijk hadden we er nog weinig vertrouwen in, alles zag er nogal verlaten uit. Maarja na de lange busreis hadden we even onze benen gestrekt dus dat we onze bestemming niet hadden bereikt maakten ons niet veel uit. We gingen maar even terug om bij het hotel te vragen hoe we het beste naar het strand konden komen. Bleek dus dat er geen strand in de buurt is, alleen haven en industriegebied. Agh ja, weer een leuk verhaal voor het blog.

Die avond weer terug naar het busstation, want om 23.45 zou de bus vertrekken. Uiteindelijk had de bus vertraging en vertrekken we om 01.30 ’s nachts (dus jongens, we moeten blij zijn met de NS in Nederland).

De volgende dag komen we aan in Puerto Madryn. We vallen met onze neusjes in de boter want die avond wordt er een bbq georganiseerd door het hostel, en ja ze hebben genoeg voor vegetariërs! In dit hostel krijg ik ook echt het ‘backpackersgevoel’. Er hangt een hele fijne sfeer, de bbq’s (we hebben er 2) zijn super gezellig en er zijn veel leuke mensen.

Vriendschappen
In dit hostel ontmoeten we o.a. 2 Australische meiden waar ik de grootste lol mee heb, maar we kunnen ook serieuzere gesprekken voeren en lekker chillen op het strand. Het is dan ook weer gek om na een paar dagen ‘afscheid’ te nemen, want in korte tijd deel je toch veel met elkaar. Ook merk ik dat je met de meeste backpackers luchtige gesprekken hebt over ‘waar ben je geweest, waar ga je naartoe, hoe lang ben je aan het reizen’, en na een tijdje heb ik het daar ook wel een beetje mee gehad. Want na 10 van zulke gesprekken weet ik niet meer welk verhaal bij wie hoorde en een naam weet ik heel vaak ook niet. Voor mij voelt dit een beetje… slecht? Dat vluchtige hoort er natuurlijk bij als je gaat reizen. Ik denk dat dit gevoel me vooral laat zien dat ik heel veel waarde hecht aan echte goede vriendschappen, waarin je mensen kan vertrouwen en elkaar goed kent. Maar tijdens het reizen word ik wel steeds beter in ‘small talk’, maar dat hoeft ook weer niet met iedereen. In het begin vond ik het nog een beetje wennen maar het gaat nu al een stuk makkelijker.

Puerto Madyrn
Oke verder met Puerto Madryn. Na ons eerste nachtje slapen zijn we naar Punta Loma gefietst, hier zagen we zeeleeuwen: zo speciaal! We gingen vroeg weg dus toen we aankwamen waren we helemaal alleen. Het was zo’n 17 km heen fietsen en we zijn op een paar plekjes gestopt want het is zo mooi daar, jeetje die natuur. De volgende dag lekker naar het strand gegaan, was gedaan (moet ook gebeuren he) en de volgende bestemming geboekt. Ook hoorden we dat het handig is om Machu Picchu van tevoren te boeken omdat dit snel vol is. Wij zoeken, overleggen en twijfelen maar uiteindelijk niet gedaan. We hebben een beetje een idee waar we heen willen maar wanneer we waar zijn weten we niet. En daarnaast wil ik het plannen tijdens deze reis proberen los te laten (Robin is zo trots op mij) dus heb ik zelf tegen Robin gezegd dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om nu al dingen (in dit geval Machu Picchu en waarschijnlijk voor april) al vast te leggen. Doen we dus niet, en we zien het daar wel, komt vast goed.

Wat we ook in Puerto Madryn hebben gedaan: met zeeleeuwen gesnorkeld!! Ah ik vond het in het begin best een beetje spannend maar wat was het leuk. Ze zijn zo speels en ze komen naar je toe en dan kan je ze aaien. Dan zwem je dus voor de kust en zie je ook zo’n grote groep zitten. Gelukkig gaan die mannetjes niet het water in, brr die zijn echt mega die beesten. Het waren alleen de vrouwtjes die naar onze groep kwamen. Het water was alleen net te koud, dus de laatste 10 minuten begon ik last te krijgen van mijn handen. Ik dacht: ik ontsnap lekker de winter in Nederland zodat ik daar geen last van heb. Na mijn chemo’s heb ik namelijk last van Reynaud: bij koud weer stroomt er geen bloed meer naar je handen en heb je weinig gevoel in je vingers en ze worden wit (ziet er heel raar uit ook). Toen ik klappertandend aangaf dat ik eigenlijk echt het water uit moest (je blijft altijd langer dan goed voor je is) was het ook tijd om te gaan dus dat kwam mooi uit. Na een half uur waren mijn vingers weer normaal en hebben we lekker op het strand opgewarmd.

Die dag erna met een kleine groep naar een National Park met pinguins gereden. Ooooh wat zijn ze leuk, echt mijn nieuwe lievelingsdieren. Zo leuk om ze te zien rondlopen. Daarna door naar het dolfijnen spotten. Wat we achteraf beetje geldverspilling vonden. Te grote groep die op een boot zit en 2 dolfijnen gezien. Beetje mwa en zo kom je er ook achter dat tijdens het reizen niet altijd de mooiste ervaringen veel geld hoeven te kosten (integendeel!!).

Die dag erna richting El Calafate, waar het een stukje kouder zou zijn. In de bus ondertussen al boek 5 aan het lezen van deze reis, dus dat schiet lekker op. Om 7 uur de volgende ochtend kwamen we aan bij onze tussenstop, meteen wat extra kleding aangetrokken en hier moesten we 5 uur wachten voor onze volgende bus. En dat wachten op de bus gaat ons eigenlijk best goed af. Een beetje buiten lopen, stretchen, zelfs wat sportoefeningen buiten gedaan haha en natuurlijk: eten.

Om 9.00 uur kwam er een bus die dezelfde bestemming had als onze bus. Dus wij dachten: chill, we nemen gewoon deze. Wij bagage inladen, kaartje laten zien en plekje gekozen (onze officiële plekjes waren natuurlijk bezet want dit was niet onze goede bus). Wij ons installeren, maar na een paar minuten kwam de chauffeur met de mededeling dat we in de verkeerde bus zaten. ‘Ooohhwww?’ zeiden wij heel onschuldig. Dus wij er weer uit, terug naar het station. Spullen weer gedumpt en ik liep even naar het toilet, maar het dames toilet was gesloten (geen idee waarom). Dus ik naar de mannen wc (van mama geleerd op vakanties, want: ‘een wc is een wc’).

Maar dan hoor ik een schoonmaakmevrouwtje achter me aanrennen en iets roepen in het Spaans. Ik ben natuurlijk een lange buitenlander dus loop gewoon door. Ik loop een wc binnen en doe ‘m op slot.

Bonst ze op de deur, dus ik doe open. Vertelt ze me dat dit voor ‘hombres’ is en dat ik er dus niet in mag. Ik brabbel wat terug dat het al ‘mucho tiempo’ duurt… en dan spreek ik de wijze woorden: ‘El baño es un baño, que si?’ Ze haalt haar schouders op, ik sluit de deur en ik glimlach: ik word steeds beter in Spaans praten.

Uiteindelijk stappen we om 12 in de bus en komen we laat in de middag aan in El Calafate. De volgende dag gaan we naar de gletsjer Perito Moreno. GIGANTISCH, wat een ding. En 3 keer gezien dat er een stuk ijs afbrokkelt en in het water valt, wat een geluid je dan hoort. Echt super mooi om dat te zien.

Als we thuis komen zijn we best kapot en chagrijnig. We komen tot de conclusie dat we even wat rustiger aan moeten reizen, want die busreizen zijn ook best vermoeiend. En we hebben tijd zat! Het mooie hiervan is dat je gedurende je reis er dus eigenlijk achter komt wat prettig werkt. Ik weet van mezelf dat ik altijd even moet wennen aan een nieuwe omgeving en beiden hebben we veel slaap nodig en goed eten (hehe) anders worden we dus chagrijnig.

Er zijn natuurlijk ook mensen die je tijdens je reis tegenkomt en die 2 dagen op een plek zijn, alles in die dagen doen wat er in de omgeving te doen is en dan weer door naar de volgende plek reizen. En dat is helemaal prima natuurlijk. Maar door zulke verhalen word ik af en toe een beetje gek gemaakt omdat wij veel meer chillen en (ikzelf) denk dan soms: ‘Voel me nu eigenlijk best een nietsnut vergeleken bij die mensen’. Uiteindelijk kom je er ook achter dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft van reizen, een ander budget en een andere hoeveelheid tijd. Om even voor ons te spreken: we vinden het fijn om ergens wat langer te blijven en niet alleen naar een plek te komen om ‘de dingen te doen die je gedaan moet hebben’ zodat we iets kunnen afvinken en weer door kunnen naar het volgende plekje om dat af te vinken. Maar in plaats ervan echt ergens kunnen zijn. Ik ben heel blij dat wij die luxe hebben van het langere reizen en dus langer ergens kunnen zijn. Of eigenlijk: die luxe hebben we onszelf gegeven.

(Ik was van plan om nog een week in dit blog te beschrijven maar… ik hou te veel van schrijven en ik wil ook momenten beschrijven zoals net want dat vind ik juist altijd zo interessant om over te schrijven en niet alleen over de plekken die we hebben afgevinkt 😉 )

Dus… volgende week een nieuwe blog vanuit Patagonië!