Daar ga ik dan: in mijn eentje op naar Cusco. Tijdens de busrit zit ik naast een interessante vrouw. Ze komt uit Bolivia, woont in de USA en spreekt dus Spaans en Engels. Ik ben heel blij dat ik naast haar zit, want zo’n eerste busreis alleen vind ik toch wel spannend. En je hoort ook verhalen in Peru dat ze in bussen je spullen stelen als je slaapt, maar dit voelt goedJ Tijdens de busreis slaap ik amper (het is een nachtbus). De rit is nogal hobbelig met veel bochten en van tevoren hoorde ik al dat deze rit best heftig is. Iedere keer word ik wakker in een scherpe bocht en denk ik: ‘Ja, nu gaat het gebeuren, we vallen in een ravijn.’ Dat is niet gebeurd zoals jullie begrijpen, anders had ik dit nu niet kunnen schrijven.
Ik had expres al de ‘beste’ busmaatschappij van Peru opgezocht, is dan wel duurder, maar dan denk ik altijd: ‘Beetje lullig als ik net kanker heb overleefd en dan ga ik met een minder veilige bus omdat het geld scheelt en dan beland ik in een ravijn.’
Dus ja: veiligheid gaat bij mij echt heel erg voor. Dan maar een paar tientjes meer.
Uiteindelijk kom ik aan in Cusco rond 7 uur ’s ochtends. De man van het gastgezin wacht mij op. Het is een heel vriendelijke man, hij kan een beetje Engels en met mijn Spaans komen we er wel uit. Ik word hartelijk ontvangen door de gastvrouw en kan meteen aanschuiven bij het ontbijt. Zij praat goed Engels, best fijn voor zo’n eerste dag. Ik heb een privékamer met 2 tweepersoonsbedden en een eigen badkamer. Luxeeee!
Ze raadt me aan om eerst even te slapen en ‘s middags is er een uitgebreide lunch omdat het witte donderdag is. Er is ook een andere jongen in huis, hij heeft Spaans geleerd, doet nu vrijwilligerswerk en komt uit de USA. Die avond neemt hij me mee naar vrienden van hem. We zitten in een bar met een super mooi uitzicht over de stad!
De dagen daarna verken ik de stad en rust ik veel uit want ik heb een beetje last van de hoogte dus het is belangrijk om rustig aan te doen. Tijdens deze dagen merk ik meteen in wat voor gezin ik terecht ben gekomen. Begrijp me niet verkeerd: het is een hele fijne kamer, maar ik had iets anders verwacht van het contact met de familie. Want de enige keer dat ik samen heb gegeten met het gezin is tijdens de uitgebreide lunch op de eerste dag. ’s Ochtends wordt je ontbijt klaargezet met een bord eroverheen, en lunch en avond eten hetzelfde. Als de andere jongen er niet had geweest, had ik iedere dag alleen gegeten. Terwijl ik juist voor een gastgezin had gekozen om contact te hebben met het gezin, dingen te doen samen en Spaans te oefenen. Maar goed dit is er dus niet bij. Dit heb ik ook aangegeven bij het bedrijf. Het ontbreekt me aan niets alleen had ik heel wat anders verwacht. Nu voelt het alsof ik in een hotel zit en iedere dag eten krijg voorgeschoteld. Tot zo ver mijn gezeur 😉
Maandag begint mijn eerste individuele Spaanse les en ik heb een leuke klik met de vrouw. In die week praten we veel, leer ik grammatica en nieuwe woorden. We zijn heel verschillend maar hebben ook raakvlakken. Zo vertelt ze me over een sjamaan waar ze regelmatig heen gaat en ik merk dat ik dit allemaal heel interessant is. Ik weet niet zo goed hoe ik moet uitleggen wat een sjamaan is, dus ik heb het even gegoogled:
‘Een sjamaan, vrouwelijk sjamanka, is een soort priester(es) en ziener(es) die in zijn of haar gemeenschap de communicatie met de geestenwereld verzekert en magie aanwendt om zieken te genezen, voorspellingen te doen en gebeurtenissen onder controle te brengen.’
Dit dus. Mijn lerares merkt dat ik dit interessant vindt en ze geeft zijn nummer om een afspraak te maken. Dit doe ik, en op woensdagmiddag ga ik naar de sjamaan,
Vanaf Cusco neem ik een collectivo (dit is een combi tussen een bus en een taxi), het is een klein busje en brengt me naar Pisac. Daar pak ik een taxi naar een mini klein plaatsje en daar zie ik een lange, blonde man wachten.
Ik ben mega zenuwachtig want ik weet absoluut niet wat me te wachten staat. Wel weet ik dat ik op dat moment niet lekker in mijn vel zit en dat ik even hulp nodig heb, of een steuntje in de rug. Toen mijn lerares vertelde over de sjamaan, wist ik dat ik hierheen moest. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik geloof dat dingen op het juiste moment op je pad komen. Dit was zoiets.
De sjamaan neemt me mee naar zijn huis. Heel primitief maar reuze interessant. We gaan naar een kamer waar een bed staat, een tafel en een stoel. Dit voelt een beetje vreemd en ik voel me best kwetsbaar. Hij vraagt of ik op het bed wil liggen en wil vertellen wat me hier brengt. Ik vertel over mezelf, dat ik ziek ben geweest, over mijn vader (dan begin ik keihard te janken) en over dat het af en toe best lastig is om samen te reizen na wat er afgelopen jaar allemaal gebeurd is (er spelen nog wat dingen maar voor mijn blog laat ik het even hierbij).
Dan vraagt hij of ik mijn sokken uit wil doen en begint mijn voeten te masseren. Nu vind ik het echt NIET fijn als mensen aan mijn voeten zitten maar ik laat het maar gewoon gebeuren. Door het masseren van mijn voeten voelt hij waar ik pijn of last heb. Een paar keer gil ik het uit en dan zegt ie: ‘Ja… dit is je hoofd, je bent veel te veel aan het denken jij.’ Hmm, daar kan ik niet omheen inderdaad. En nog een paar plekken waarvan ik denk: ‘Hoe kan deze man dat nou voelen?’
Ook pakt hij een groot boek erbij. Ik moet een beetje denken aan het boek van Sinterklaas. Hij vraagt wanneer ik geboren ben en begint te zoeken. ‘Hmmm, ojaaa. Hmm interessant’, zegt hij. Ik ben reuze nieuwsgierig natuurlijk en vraag wat hij nu ziet. Hij zegt dat ik een Tweeling ben van sterrenbeeld (dat weet ik) en dat mijn Ascendant Leeuw is (voor de Ascendant even googlen). Hij zegt dat dit een goede combinatie is.
‘Ohw’, zeg ik, ‘waarom dan?’
Hij vertelt dat een Tweeling best wel wispelturig is en het lastig vindt om te beslissen. Je hebt continu ‘twee kanten’, vandaar de tweeling. Maar de Leeuw staat juist met beide benen op de grond en weet heel goed wat ie wil en kan snel knopen doorhakken. Dat is grappig dat hij het zegt, want ik herken het beide heel erg in mezelf. Misschien denk je nu: ja dat is omdat je het hoort, als hij iets anders had gezegd had je het ook in jezelf gezien. Ik weet dat sommige mensen zo denken, maar ik geloof wel in sterrenbeelden (niet de wekelijkse horoscoop in een krantje).
Dan zegt hij: ‘Ik zie je vader ook tijdens je geboorte.’ Mijn vader??? Hoe dan? Dit is wat hij ongeveer zegt (natuurlijk doe ik hier even de verkorte versie): Toen ik geboren werd stonden de planeten Mars en Jupiter tegen over elkaar. Mars is een agressieve planeet of was de agressie en Jupiter de goede en is mijn vader. (Dit klinkt een beetje vaag zo, maar ik kan het even niet beter uitleggen.
Dan zegt hij of ik het goed vind als hij me onder hypnose brengt en dat hij me terugbrengt naar een vorig leven.
Misschien denk je nu: ‘Ja ho is even Anouk, je gaat echt te ver, hou alsjeblieft op.’ Ik weet ook niet wat ik zelf zou denken als ik dit zou lezen, maar op dat moment denk ik: ‘Ik lig hier nu toch, dus ja waarom niet!?’ Ik ben veel te nieuwsgierig om dit niet te proberen, ook al vind ik het reuze spannend.
En ja, ik heb het ervaren en het was mega bijzonder. Dit houd ik lekker voor mezelf, maar mocht je het willen weten, mag je het altijd vragen ;). Ik haal bepaalde lessen eruit en het geeft me een soort rust. Wat naar voren komt is dat ik niet iedereen kan helpen, dat ik dicht bij mezelf moet blijven en dat ik vertrouwen moet hebben in wat komt en vooral in mezelf.
Die ‘lessen’ kunnen nu ook een beetje vaag klinken omdat ik hier niet heel het verhaal vertel, maar voor mij heeft het op dat moment heel veel waarde. Die dagen daarna ben ik nog een beetje warrig en huilerig, maar daarna voel ik me weer beter.
Ik probeer vaak uit het huis te zijn omdat ik het daar niet heel erg naar mijn zin heb en op een middag ben ik in het hostel en spelen we een spelletje in het hostel van Robin. Ik moet een beetje aan sjoelen denken (dit deed ik vaak bij opa en oma), maar het is wat anders. Het is een bak (zie foto onderaan) met gaten erin, waar je munten in moet gooien. Er is 1 kikker en als je een munt in zijn mond gooit dan ben je echt koning, haha.
Nu ben ik reuze fanatiek en houd ik niet van verliezen, haha. En al helemaal niet van Robin (ik denk vooral dat dat het is, haha). Robin heeft al de hele middag geoefend, ja echt. Dus hij is een stuk beter. Maar na even oefenen van mijn kant, gaat het ook steeds beter bij mij. Op een gegeven moment zegt hij: ‘Wie het volgende potje wint, betaalt vanavond het eten.’
‘Is goed’, zeg ik stoer. Ik gooi en ik gooi niet geweldig maar ook niet slecht. Dan gooit Robin en hij gooit het allerhoogste dat hij ooit heeft gegooid. Ik vlieg hem aan en klim op hem, hij speelt vals want hij heeft de hele tijd middelmatig gegooid en als we een wedstrijd doen dan gaat hij goed gooien. Dat is mijn theorie. Robin vindt het geweldig als ik zo bloedfanatiek ben en uiteindelijk eindigt dit in de slappe lach.
Na een tijdje stelt Robin nog een weddenschap voor: wie als eerste in de kikker gooit. Niemand heeft nog in de kikker gegooid en ik weet zeker dat Robin dit niet gaat lukken. ‘Best’, zeg ik. En je raadt het nooit: meteen het eerste potje daarna gooit hij in de kikker. Ik zal mijn reactie maar even laten, haha.
Maar een paar potjes daarna… gooi ik ook in de kikker. Ik kan het bijna niet geloven maar als ik een paar jongens achter me hoor juichen, besef ik dat het echt is gelukt!.. en dan vind ik het spel weer leuk.
Een paar dagen daarna gaan we richting Machu Picchu. We rijden met een Collectivo naar Ollantaytambo. In het busje ontmoeten we 2 Brazilianen die in dezelfde stad wonen als mijn oom, is dat even toeval! Zij stellen voor om met z’n vieren de ruïnes te bezoeken en dan samen een gids te nemen. En wat zijn we blij dat we dit doen want wat ontzettend mooi en interessant is het! Die gids is ook helemaal een toegevoegde waarde, wat een geschiedenis! We slapen 1 nachtje in Ollantaytambo en de volgende ochtend vertrekken we met de trein naar Aguas Calientes, om ons voor te bereiden op de volgende ochtend. Want om 03.00 u in de ochtend staan we op om richting Machu Picchu te lopen. Als we aankomen bij de ingang moeten we nog 3 kwartier wachten voordat de ingang open gaat voordat je naar boven mag klimmen. Eerst balen we maar dan wordt de rij al sneller veel langer achter ons. En er is maar 1 iemand voor ons, dus dat voelt best stoer om als 2e en 3e naar boven te lopen. Als de poorten opengaan merken we al snel dat het helemaal niet fijn is om als eerste te beginnen want je wordt flink op de hielen gezeten door mensen die er ‘als eerste willen zijn’. Nu willen wij er ook wel op tijd zijn, maar ik denk wel: doe ff chill. En al snel maken we (of nouja in iedergeval ik) me gek dat ik snel moet lopen anders word ik ingehaald. Na een half uur denk ik: ‘Ja ammehoela, wie houd ik nou voor de gek?’ Ik gooi mijn ego opzij en we nemen een korte pauze om op adem te komen. En dit voelt veel fijner want dan heb je niet al die snelle jelle’s die vlak achter je lopen.
Het is even flink doorbijten maar als je dan boven komt, dan ben je toch een partij trots (en bezweet). Echt een heerlijke work-out zo in de ochtend. Dat bezweette is echt mega erg en gelukkig hebben we van tevoren de tip gekregen om een schoon shirt mee te nemen. Dus na uitgestoomd te zijn, trekken we een schoon shirt aan (zo ontzettend blij met die tip).
En dan Machu Picchu: wat ontzettend magisch om daar om 6 u ’s ochtends rond te lopen. Ik had wel wat van Machu Picchu verwacht, maar dit… De hele dag loop ik met zo’n ontzettende grote glimlach rond, van hier tot in Holland. Ik zeg wel 1000 keer tegen Robin: ‘Dit is zoooo mooi, zooo bijzonder’. En als we later de foto’s terugkijken zegt Robin: ‘Jij hebt echt overal een mega grote smile op je gezicht.’
En jaaaa, dat klopt. Wauw, wauw, wauw wat ontzettend mooi. Ook probeer ik nieuwe ruïnes te ontdekken haha, want stel je voor als ik dat ontdek! Maar als ik denk dat ik iets heb gevonden zegt Robin: ‘Daar lopen al allemaal mensen heen, dat is al ontdekt.’ Ik geef mijn zoektocht niet op, maar ik kan helaas niets vinden verder 😉
Oja: en ik ben heel blij dat ik Spaanse lessen heb gevolgd want het gaat steeds beter! Nee ik kan nog lang niet vloeiend spreken maar dit heeft zeker geholpen en misschien doe ik nog wel een weekje of een paar dagen Spaanse les!
Nog een oja: Als je voor allemaal mooie, prachtige en geweldige momenten tijdens het reizen wil lezen; dan merk je waarschijnlijk al dat je bij mij niet aan het juiste adres bent 😉 Wel voor de eerlijke en echte verhalen.
Mijn diploma in the pocket!
Het kikkerspel…
Zo magisch!
Machu Picchu!
