(Dus… ik dacht ik ga even mijn blog plaatsen in de jungle maar nee dat gaat niet want de WiFi is niet zo best. Nu weer wifi en we zijn ondertussen in Medellin! Dit blog is een week geleden geschreven, vandaar de link naar Koningsdag) Liefs!
Terwijl ik allemaal oranje foto’s voorbij zie komen en ik toch wel een beetje jaloers scroll door Facebook en Instagram schrijf ik dit blog vanuit Lima. Ik was zo ontzettend goed bij met blogs schrijven maar ik heb het de laatste weken even laten varen, terwijl ik er toch zat tijd voor had. Maar even geen zin. Wel aantekeningen gemaakt anders heb ik echt geen idee meer wat ik allemaal heb gedaan.
Pablo de Parasiet
Om maar eerst even iets duidelijk te maken (want hier kreeg ik vragen over) Pablo de Parasiet is ergens in Cusco achter gebleven. Of waar dan ook. Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe zo’n parasiet verdwijnt, was ik me aan het bedenken. Valt ie zo uit je lichaam ergens in je bed? Of lost ie vanzelf op? Brrr eigenlijk wil ik er niet aan denken en ik weet ook niet of ik het antwoord wil weten. Wel weet ik dat door die geweldige spray en een paar pillen Pablo is vertrokken. De spray heb ik bewaard, want je weet maar nooit wanneer z’n neef op bezoek komt…
Verkeer in Peru…
Verder waar we zijn gebleven: want Machu Picchu was onze laatste stop en daarna gaan Robin en ik apart reizen. Ik moet zeggen dat ik na twee weken ook wel een beetje klaar ben met Cusco. Ik hoor van heel veel mensen dat ze het echt geweldig vinden maar ik vind het vooral heel druk en mega veel getoeter van het vele verkeer. En dan zal je denken: ja maar Anouk jij woont toch zelf ook in de stad. Dat klopt inderdaad, maar Cusco is echt de eerste stad voor mij die ontzettend druk aanvoelt. En dat getoeter, ja daar zijn ze in Peru ontzettend goed in. Als je gewoon op straat loopt, en een auto rijdt op de weg zonder ook maar een auto voor of achter zich, dan toetert ie? En dan kijk ik van: wat is er aan de hand? Maar dus helemaal niks. En ik schrik nogal snel van geluiden dus nouja, dat iedere dag dus 1000x haha. In het begin had ik zin om tegen die auto’s te schoppen, omdat ik me helemaal rot schrok, maar al snel heb je door dat het er gewoon bij hoort.
Ik kan dan ook niet wachten om naar Arequipa te gaan. Ik vind het een fijnere stad, wat rustiger. Hier zijn Robin en ik al 2 dagen geweest maar toen vooral gegeten, hehe en niet zoveel gezien.
Omdat de bussen in Peru niet altijd heel veilig zijn (je hoort veel verhalen over bussen waar je beroofd wordt) besluit ik met een busorganisatie te gaan die ook trips organiseren en waar vooral veel toeristen zijn. Aan de ene kant staat het me tegen maar aan de andere kant voelt het ook veilig, vooral nu ik voor het eerst alleen reis (en uiteindelijk blij dat ik het heb gedaan want van de NL’ers waar we mee hebben gereisd horen we nu dat ze beroofd zijn in een bus terwijl ze lagen te slapen). Bij de busorganisatie waarmee ik heb gereisd kon je gewoon onbezorgd slapen zonder je zorgen te maken over je spullen, en dat is toch wel een fijn gevoel.
’s Ochtends vroeg komt de bus aan in Arequipa en ik krijg meteen een bed toegewezen dus ik ga meteen even een paar uur slapen. Daarna loop ik de stad in en ga naar een klein pleintje waar ze een restaurant, antiek winkel, cafe en … chocoladewinkel hebben. En daar kan je dus zelf chocolade maken.
Nu ben ik dus echt een chocoladefan, dus dit moet ik natuurlijk een keer gedaan hebben. Ik loop naar binnen en wil me aanmelden en dan hoor ik: ‘He noukie!’, ik draai me om en daar zit Robin te lunchen. Ik draai me voor de grap om en wil weglopen. Maar natuurlijk draai ik me wee om naar hem. ‘Neeee, niet nu al!’, zeg ik. En ik kan alvast vertellen dat dit de rode draad van dit verhaal zal worden…
Chocolade maken
Maar eerst loop ik naar binnen om mijn chocolade cursus te boeken voor die middag. Daarna ga ik bij Robin zitten en gaan we samen lunchen. Ook ontmoeten we bij het restaurant een Nederlands meisje en zij en ik wisselen nummers uit. Na de lunch ga ik chocolade maken en dat is zoooo leuk. Onze leraar is ontzettend goed, echt een passie voor chocolade en les geven, heeft die man. We leren de geschiedenis van chocolade, hoe het gemaakt wordt (en dit proces doorlopen we ook zelf), en we leren hoe we echte chocolade van neppe kunnen onderscheiden. En nu ik zoveel echte, goede chocolade heb geproefd en weet te onderscheiden hoop ik dat ik die neppe zooi nooit meer hoef, haha. Want in principe zit daar dus alleen maar heel veel suiker in en weinig cacao. We maken dus zelf ook chocolade en ik stop net de laatste in mijn mond. Ik snap niet dat ik er zo lang over heb gedaan want ondertussen zijn we twee weken verder en een gedeelte zit ook bij Robin in zijn buik, maar het is echt helemaal lekker! En chocolade is dus ook heel gezond voor je, maar dan moet je dus wel de goede kopen. Want echte chocolade heeft dus maar 3 ingrediënten: cacaoboter, cacaobonen en suiker. En er was ook nog iets met vanille, maar volgens mij was dat alleen met witte chocolade. Oke kan dus best dat ik hier wat verkeerds zeg, maar wat ik ermee wil zeggen dat goede chocolade niet veel ingrediënten bevat.
Na de chocolade cursus loop ik naar de winkel en ik kan het niet laten, maar als ik ergens fan van ben, dan wil ik alles kopen. Dus ik koop lippenbalsem, zeep en bodylotion met cacaoboter erin! Ik heb altijd al een zwak voor beautyproducten gehad en vooral als je het verhaal erachter weet en dat het natuurlijke producten zijn.
Die avond ga ik pizza eten met een jongen van mijn hostel. Ik begin ook net te denken dat ik tijdens mijn reis veel mannen vrienden maak maar waar blijven die vrouwen? (min mijn grote vriendin Ellen dan he).
Colca Canyon
Nou dat komt dus die avond daarna, want het NL’se meisje die ik die vorige dag in het restaurant heb ontmoet, stelt voor om samen te eten met nog een ander meisje. We besluiten weer die heerlijke vegan sushi te eten. Echt de beste, kan er geen genoeg van krijgen. Die dag vertrek ik ook naar een ander hostel en ben ik veel aan het schrijven, lekker rustig dagje dus. Dat is maar goed ook want die nacht moet ik om 3 uur klaar staan omdat ik de Colca Canyon tour ga doen. En ik vind het best spannend want dit is dus de eerste, meerdaagse hike die ik ga doen. Maar ik heb er vertrouwen in want ik heb die knappe knieband bij me. En echt, dat heeft me veel geholpen sinds ik het heb. Anders had ik dit niet kunnen doen. En ja, als ik terug kom moet ik maar even bij een fysio langs want ik blijf er last van hebben (maar dat is weer een ander verhaal).
Na een paar uur in de bus te hebben geslapen, stappen we ergens uit om te ontbijten. Onze tourguide roept iets en wijst naar een tafel dat die alleen voor een bepaalde groep is. Ik luister er eigenlijk niet zo naar, ben ook net wakker en een paar Nederlanders schuiven aan die tafel dus ik ga er gezellig bij zitten, er is tenslotte ook nog 1 plekje over. En met deze mensen zit ik toch ook in het busje? Ik denk er niet veel over na maar als ik aan het heerlijke, uitgebreide ontbijt begin, komt onze tourguide en vraagt hij of ik bij blablaTours heb geboekt. Uuuuh, weet ik veel? Gewoon bij m’n hostel. We zitten toch allemaal bij dezelfde? Niet dus. Haha ik zit bij het luxe ontbijt en ik heb geen luxe prijs betaald. Ik moet 2 euro extra neerleggen omdat ik bij het luxe ontbijt ben gaan zitten. Haha, ik moet lachen en vind het tegelijk ook een beetje onzin maarja voor die 2 euro wil ik best wel graag een uitgebreid ontbijt hoor! Dat kan ik wel gebruiken.
Daarna stappen we uit bij een punt waar we condors spotten. De één na grootste vogel ter wereld heb ik me laten vertellen. Meteen als we uitstappen zien we er 2 vliegen. Ze zweven heel langzaam door de lucht. Ik ga bij een hek staan en we blijven kijken naar boven maar daarna komt er weinig voorbij helaas.
Opeens voel ik een hand op mijn zij, en ik weet dat dit geen condor is. Drie keer raden wie het is. Als ik me omdraai zie ik die mooie blauwgroengrijze ogen en die groene zweetpet (hahahaha hij heeft sinds Brazilië een pet en die heeft hij iedere dag op en ondertussen zie je een zweetrand op die pet en daar plaag ik hem natuurlijk mee). Jij weer hier?! En ja hoor, hij heeft dezelfde tour geboekt als ik op dezelfde dag.
Even later gaan we de bus weer in en niet veel later worden we weer ergens afgezet. De ‘luxe’ groep gaat verder met de luxe tourguide en ik en een paar andere moeten wachten op onze tourguide. Ik blijf over met een tweeling uit de buurt van Londen en een jongen uit Zwitserland. Al snel hebben we de grootste lol en ik heb meteen een klik met de tweeling. Dan komt Robin aan bij het punt, en het blijkt dat we niet bij elkaar in de groep zitten. Uiteindelijk hebben we een leuke groep en daarmee beginnen we onze wandeling naar beneden, met echt een topgids trouwens, Hubert. Naar beneden gaat het eigenlijk best prima met die knie van me. Na een tijdje moeten we stijl naar boven en dat is toch best pittig. We komen bij een klein hutje boven en ik wil een flesje water kopen bij de meneer maar hij is heel oud en kan amper praten, echt te schattig meneertje. Ook zo ongeveer 3 tanden in zijn mond. Ja ik heb een zwak voor opa’s maar dat wist iedereen al… Daarna lopen we langs zijn schuurtje en ik zie allemaal cavia’s lopen. ‘Aaaah schattig’, zeg ik. Maar een seconde later kan ik wel janken want dan bedenk ik me dat die daar niet voor de lol lopen maar dat cavia’s hier worden gegeten in Peru. Vind ik niet minder erg dan een kip, koe of varken (dat vind ik namelijk nogal hypocriet) maar het is even niet wat je gewend bent.
We lopen verder en ik praat even met mijn gids. Echt een topvent vind ik het. Echt passie voor zijn werk en hij loopt als een malle met die korte beentjes. Als hij even later mijn fles water van 2,5L draagt (dit vraag ik niet, hij bood het zelf aan, echt waar. En dan zeg ik geen nee 😉 ) vind ik hem al helemaal een schat haha. Het einde van de dag komen we helemaal beneden aan, bij hele primitieve hutjes maar zo leuk om daar een keer te slapen. Ik deel een kamer met de tweeling. Het zijn echt de slechtste bedden ooit haha, het hutje is van bamboe gemaakt met een gat in het hutje dat een raam moet voorstellen. Even wennen maar dat is toch gewoon geweldig… De douche is ook heel primitief maar ik vind het heerlijk. Niet te veel nadenken, niet naar die beesten kijken en gewoon de kraan open zetten. Echt het idee dat je aan het reizen bent. Als we daar zijn aangekomen roep ik ook 100x hoe trots ik op iedereen ben. Sommige zullen vast denken wat een idioot maar mijn hoofd is tegelijk ook bij 3 jaar geleden toen ik amper in staat was om een paar minuten te wandelen. En dat maakt het genieten nog groter voor mij. Tijdens zo’n wandeling krijg je ook veel tijd om na te denken en ik vind het dan ook heerlijk om lekker te lopen (of fietsen, ook fijn trouwens) en lekker je gedachten te laten gaan.
Die avond vertelt onze gids een verhaal over de condor. De condor is zijn of haar leven trouw aan 1 partner. Als de partner overlijdt en de ander heeft zoveel pijn en kan niet leven met het verdriet, dan gaat de achtergebleven condor naar de hoogste berg, plukt zichzelf kaal en laat zich vallen van de berg. Zelfmoord bij een condor dus. Ik moet een paar keer slikken want dit verhaal komt best wel hard aan. Vooral na zo’n hele dag inspanning en als je dus heel moe bent.
Zooooo trots
De volgende ochtend lopen we tegen 5 uur ‘s ochtends de berg op. Het is leuk maar ik vind het ook zwaar. Ik ben ook echt nul getraind voor hikes en dat voel ik wel. Ook denk ik: had ik dit nou beter gekund als ik geen chemo’s had gehad? Had ik dan beter gepresteerd? Maar aan de andere kant: wat maakt het ook uit, het gaat erom hoe het nu gaat. Als we nog 40 minuten moeten lopen tot we aan de top zijn, ben ik kapot en ik zie ezels naar boven lopen met personen erop. Ik wil echt niet het laatste stuk op een ezel, ik wil het zelf doen. Maar ik zou die tas op mijn rug toch wel graag kwijt willen. Ik houd een meneertje aan op een ezel en ik vraag of mijn tas mee kan. ’10 soles!’, begint hij. ‘Noooo’, zeg ik meteen. ‘Ok, ok, 5 soles’, zegt ie meteen. Het is echt bizar hoe je hier continue moet afdingen. Ik had het de vorige keer al verteld, maar af en toe word je er wel moe van. Dus mijn tas gaat mee op de ezel en ik voel me als een vogeltje zo licht. Ik ren bijna die berg op! (Oke de eerste minuut dan, hahah)
Uiteindelijk komen we boven en jeeeeej zo trots dat we (of nouja eigenlijk vooral ook mezelf) dit geflikt hebben. Als ik bijna boven ben zie ik Robin met zijn camera staan, hij filmt me en ik steek mijn tong uit want dit zijn niet de momenten dat ik gefilmd wil worden (opa zou dit een schande vinden, haha). We maken een groepsfoto met onze geweldige groep en natuurlijk maken Robin en ik ook samen een foto.
Volgende bestemming: Alaska 😉
Daarna gaan we met de groep ontbijten en worden de tweeling en ik in een andere bus gezet: bij de luxe mensen. Ik zit naast een Frans stel en al snel hebben we een praatje. Ze vertellen dat ze al heel lang in Alaska wonen. Ik schat ze eind 60. Ze vertellen vol trots over Alaska en ik vertel dat ik aan het reizen ben.
Uiteindelijk geven ze hun e-mailadres en zeggen ze dat ik echt een keer langs moet komen in Alaska. Ze willen me ophalen van het vliegveld, ze willen voor me koken en ik mag daar zelfs kerst vieren. Ze hebben vroeger een restaurant gehad en de man is zelf chefkok geweest. Ze benadrukken me echt drie keer dat ik wel echt moet langskomen en ze vragen of ik volgend jaar al kom. Dus jongens: volgend jaar blogs vanuit Alaska.
Nee maar even serieus: ik denk wel dat ik het ga doen maar ik weet vrij weinig over Alaska (alleen dat het koud is, toch? Weinig bevolking maar erg mooi, zo mag ik de Fransen geloven.) Nu ik het hierover heb, bedenk ik me dat ik ze even ga mailen, dus dat heb ik nu even tussendoor gedaan. Ze hebben ook hun website doorgegeven want ze organiseren nu tours voor Fransen in Alaska. Echt een heerlijk leven als ik het zo allemaal hoor. Oja en ze dachten in het begin dat ik Amerikaans was omdat ik zo goed Engels spreek. Zo steek die maar in je zak. Ik ben namelijk altijd een beetje onzeker geweest over mijn Engels maar als je het iedere dag spreekt, zoals nu, dan denk je er uiteindelijk niet meer over na en ga je Engels denken. Ja en ik weet dat dit Spaans zou moeten zijn, maar ook dat blijf ik oefenen 😉
Vervolgens gaan we met de bus naar de hotsprings, lekker warme badjes dus. En ik moet zeggen dat dat echt heerlijk is na zoveel wandelen. Wel merken de tweeling en ik dat de prive tourguide vooral heel erg op zijn groep gericht is en ons geen aandacht schenkt, en al snel noemen we onszelf de cheapies hahaha. Op het einde zegt hij nog even: ‘Jongens we hoeven geen fooi maar als je het wil geven dan mag dat natuurlijk. Maar wij zijn al rijk in ons hart en dat is het belangrijkste’, zulk geneuzel. Haha, ik denk dat dit zoiets is als: je had erbij moeten zijn want de tweeling en ik kunnen wel kotsen van hoe hij het brengt en hoe hij is.
3 koffiebonen voor 1 nachtje…
Uiteindelijk neem ik afscheid van de tweeling en ik kom doodop aan in mijn kamer. Daar vertelt het meisje uit mijn kamer, dat ik al eerder had ontmoet, dat er iemand ziek is op onze kamer. Het meisje dat ik al kende moet weg, dus of ik op het zieke meisje wil letten. Ik ben moe, heb honger en wil slapen en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Er komt een dokter, ze wordt aan een infuus gelegd en ik vraag of ik iets kan doen maar dat hoeft niet dus ik weet het ook niet.
Ik duik vroeg mijn bed in en de volgende morgen vraag ik aan het zieke meisje of ik anders boodschappen voor haar zal doen. Eerst zegt ze van niet maar uiteindelijk vraagt ze toch of ik dat wil doen. Dus ik haal wat spulletjes voor haar. Daarna ga ik lunchen met een NL meisje die in mijn groep zat van de Colca Canyon en dat is heel gezellig!
Gevolgd door een tour door Arequipa, met een Italiaans meisje uit mijn kamer. En daar vertelt de beste man dat een vrouw vroeger voor 20 koffiebonen werd verkocht of 3 koffiebonen voor 1 nacht. ‘Niet zo boos kijken, dat heb ik niet verzonnen!’ roept hij meteen daarna en ik denk dat hij het ook over mijn gezicht had, haha.
Relatie man-vrouw
Je merkt ook wel dat hier de relatie tussen man en vrouw heel anders is en ik prijs me maar weer gelukkig dat ik in Nederland ben geboren. Ook merk ik dat mannen anders tegen je doen nu ik niet meer met Robin over straat wandel. Sowieso zijn de Peruanen wat flirteriger. Ik had dat juist gedacht bij de Brazilianen en ik had de Peruanen als van die schattige, lieve mannetjes verwacht maar dat neem ik maar terug.
Mijn Spaanse lerares zei trouwens ook dat Zuid-Amerikaanse mannen denken dat witte vrouwen (om het zo maar even plat te noemen) makkelijk zijn, omdat ze dat altijd op televisie zien. Maar ook in reclames of op straat op billboards bijvoorbeeld. Als je blote vrouwen ziet, zijn het bijna altijd witte vrouwen. Maar ook als je een bril wilt kopen bij een opticien, allemaal gezichten van blanke mensen als foto’s in de etalage. Daar schrik ik toch wel best van… En ik denk dat als je als vrouw alleen reist door Z-A dat dit heel goed te doen is maar je moet wel goed opletten en je grenzen kunnen en durven aangeven en dan ben ik toch wel blij dat ik nu 26 ben dat ik hier reis, in plaats van 18.
Wat ik dan wel weer grappig vind, is dat mannen iets naroepen of fluiten oid, dat ze zo klein zijn (ja sorry hoor). Dat je dan omlaag kan kijken van: wat denk je nou? En dat geeft toch wel een veiliger gevoel dan als ze een kop groter dan je zijn. Eerlijk is eerlijk.
Huacachina
Na Arequipa reis ik door naar Huacachina. Een klein dorpje midden in de woestijn. Het is een lange busrit langs de kust. Echt geweldig mooi om te zien en ik voel me helemaal happy. Die blauwgroene zee met niks. En bergen. Wel beetje eng om daar te rijden want je rijdt dus echt op bergen vlak langs de rand waar de afgrond is en je in de zee beland. En al die kruisjes langs de weg, het is niet normaal. Maar ook al voelt het een beetje spannend af en toe, ik vind het heerlijk om die lange busreis naar buiten te staren met een muziekje op. Onderweg stoppen we nog ergens om te lunchen en we stoppen bij de Nasca lijnen. We bekijken het vanuit een soort uitkijk toren. Maar vanuit daar maakt het eigenlijk niet heel veel indruk op me en daarom besluit ik het daarbij te laten. Later hoor ik dat Robin het vanuit een vliegtuig heeft gezien. Hij heeft het nog gefilmd dus die ga ik maar eens een keer bekijken.
’s Avonds komen we aan in Huacachina en daar heb ik in een hostel een soort luxe tent gehuurd. Er staan 2 tweepersoonsbedden en het is ruim, vooral in je eentje. Onze tourguide van de bus vertelde ons bij het uitstappen dat ze vanavond met z’n alle gaan eten en een drankje doen. En daar heb ik dus wel zin in. Als ik erheen loop, kom ik een Duitse jongen tegen die bij me in de bus zat. En hij heeft dezelfde bestemming als ik dus we lopen er samen heen. Als we er aankomen zijn er nog 2 andere meiden en 3 tourguides. Met z’n alle gaan we naar het restaurant en daar zitten nog 2 andere stellen en een Oostenrijkse vrouw vanuit de bus komt erbij zitten. En raad eens wie ik tegenkom in het restaurant waar we gaan eten… Inderdaad, Robin.
Salsa dansen!
Ik klets veel met de vrouw en de Duitse jongen, we worden volgepropt met shotjes en cocktails en uiteindelijk gaan we naar een ‘club’. Hhaha, waar wij de eerste zijn en waar het heel klein is maar wel gezellig. Ik dans voor het eerst in mijn leven salsa. En die Peruanen zijn goede leraren moet ik zeggen! En ja sorry maar ik moet er weer op terugkomen maar het is wel echt grappig dat die mannen 3 turven hoog zijn en dat je daarmee aan het dansen bent, ik voel me echt laaang. Maar goed. De Duitse jongen heeft ook salsa lessen gehad en hij leert me als eerst dat je je als dame moet laten leiden. Ik heb geen idee hoe ik salsa moet dansen dus ik zou ook niet weten hoe ik zelf moet leiden. Maar hij maakt het een paar keer goed duidelijk. ‘Ooooh moet ik me laten leiden, dat had je nog niet verteld joh!’. Maar er schijnen dus ook flink wat vrouwen te zijn die zelf willen leiden en dan gaat het natuurlijk niet goed. Het salsa dansen vind ik mega ontzettend leuk en er wordt me gevraagd of ik ook lessen heb gehad. Zo die kan ik dus ook in mijn zak steken want ik doe ook maar wat maar blijkbaar lijkt het ergens op. En van iedere man krijg je weer andere tips en iedere man danst weer anders dus het is handig om dat te oefenen. Wel moet je een beetje op je hoede zijn, want die Latino’s weten wel van aanpakken. Ik neem het met een korrel zout en vind het grappig om te zien. Ik vind het wel interessant om te zien hoe deze cultuur vrouwen probeert te versieren, echt totaal anders dan Nederlanders. Voor mij komt het over als een beetje sneaky en ik denk dat zij dat afstoten heel interessant vinden. Misschien dat ze daarom ‘nee’ niet snappen. Gelukkig heb ik de Duitse jongen als mijn bodyguard aangesteld en ik bedenk me dat dat voor een volgende keer dansen wel makkelijk is om iemand bij je te hebben die je enigszins vertrouwd, man of vrouw maakt dan ook niet uit.
Met ski’s door de woestijn (of niet…)
Gelukkig heb ik (ook) veel water gedronken die avond en voel ik me de volgende dag prima. We gaan naar een pisco tour en daarna in een buggy over de duinen. Echt zo geweldig leuk. Zelfs de mannen zijn schoor van het schreeuwen na dit ritje. De Oostenrijkse en ik huren ski’s, de rest een board om naar beneden te gaan op de buik en de Duitse jongen snowboard. Even wennen maar heel leuk. Alleen gaan mijn ski’s lastig aan en als ik nog 2 afdalingen moet, lukt het gewoon niet meer. De Duitse jongen en ik zijn wel een half uur bezig om mijn ski’s aan te krijgen, als het niet langer is, maar het lukt niet. Uiteindelijk loop ik de eerste berg af en dan probeert de Oostenrijkse vrouw me nog te helpen maar 1 ski gaat gewoon niet.
Uiteindelijk gaan zij naar beneden om te vragen of onze chauffeer naar boven wil rijden om me op te halen maar dat wil hij niet. Er wordt naar me geroepen dat ik moet lopen. SERIEUS? Zeg ik. Ja echt. Oke oke. Dan ga ik lopen. En eigenlijk is dat best grappig want ik heb skischoenen aan en daarmee glijd je zo het zand in en lijkt het alsof je op de maan loopt. Heb ik nog nooit gedaan hoor, maar zo’n gevoel krijg ik en het is eigenlijk hartstikke leuk.
Als ik eenmaal bij de auto ben aangekomen vertelt de Oostenrijkse vrouw dat ze heel boos op de chauffeur is geworden omdat hij helemaal geen aanstalten maakt om mij maar op een dergelijke manier te helpen. Het kon hem grof gezegd geen reet schelen, zo vertelde ze het. Maar agh, uiteindelijk was het veel leuker om te lopen, denk ik. Als ik bij de ski shop aankom, vertel ik het verhaal en krijg ik mijn geld terug. Best chill. De groep vertrekt meteen naar de volgende bestemming, maar ik besluit nog 2 nachtjes te blijven want dat hostel bevalt me wel. Mijn tourguide vraagt of ik echt niet meega, dat er hier niet veel te doen valt maar ik vind het heerlijk. En ik besef me weer dat iedereen op zijn of haar eigen manier reist. Want die 2 dagen chillen aan het zwembad en lekker lezen heb ik echt nodig. Moet er niet aan denken om iedere dag weer mijn tas te pakken. Na 2 dagen chillen vertrek ik naar Paracas. Oja. Voordat ik de bus instap, spring ik nog snel onder de douche en kijk ik naar mezelf in de spiegel. Die bikini ziet er echt niet meer uit. Veel te groot geworden of ik te klein voor de bikini. Toen Robin me pas in het water gooide in het zwembad vloog m’n broekje ook al naar beneden dus ik besluit mijn bikini maar weg te gooien. Zelfs Robin zei dat m’n bikini te groot was en als een man dat zegt dan weet je dat het ook niet meer staat. Dus dat wordt zoeken naar een nieuwe!
Fietsen door het National park van Paracas
In Paracas meeten Robin en ik om naar het National park te fietsen. En dat is heel tof om te doen. We zien overal bussen met bosjes toeristen langskomen en ook al voel ik mezelf ook weleens zo’n toerist, ik ben blij dat wij of ik vaak voor de andere weg kiezen en lekker gaan fietsen bijvoorbeeld. Ik word ook steeds beter in heuvels fietsen heb ik het idee.
Als we bijna zijn aangekomen bij Playa Roja komt er een scooter op ons af en hij stopt voor Robin. Hij geeft hem een kaartje van een restaurant waar hij werkt en of we daar komen eten. Robin kijkt me aan. ‘Ja priem’, zeg ik maar eigenlijk vind ik dit niks. Ik heb potver een stuk gefietst even tranquillo (dat betekent: rustig aan) we bekijken het zo lekker zelf wel.
En dat doet me denken aan mijn moeder want ik denk dat zij hetzelfde zou reageren, haha. Het is grappig want ik merk steeds meer waarin je op je ouders lijkt. Misschien ook dat ik er nu juist veel mee bezig ben door wat er allemaal is gebeurd. En dat ik merk dat ik echt een mix ben (ja dat is iedereen natuurlijk) maar ook met mijn gedrag en uiterlijk. Zo zeg ik van die zinnen waarvan ik denk: dit zegt mijn moeder ook altijd!?
Waar gaan we eten??
Als we aankomen bij het strandje komen er letterlijk 4 mannen op ons afrennen. Of we bij hun restaurant willen eten. Ik had dit serieus moeten filmen. Het is echt een gekkenhuis. Ik zeg een paar keer dat ze rustig aan moeten doen en wil ze graag een lesje marketing geven. Ik schaam me voor de mensheid, haha ja echt. Na een tijdje zeg ik dat ze even naar MIJ moeten luisteren in plaats van door elkaar schreeuwen. We bepalen zelf waar we eten en dat helpt niet als er 4 mannen door elkaar schreeuwen, ik versta er NIKS van. Stelletje prutsers zou mijn vader zeggen. Ze blijven echter door schreeuwen en ik draai me om en wil weglopen, gewoon om van het geschreeuw af te zijn. Robin blijft opmerkelijk rustig. Ik moet lachen maar tegelijkertijd werken ze op mijn zenuwen, ze zijn echt vervelend.
Uiteindelijk begrijpen ze dat ze ons even met rust moeten laten en dat we zelf beslissen. Robin zegt: ‘Ik ken jou echt te goed want ik wist dat jij je zou omdraaien omdat jij daar echt niet tegen kan.’ En ik moet lachen want het voelt echt niet fijn als je zo bestormd wordt, ook al moet je er eigenlijk om kunnen lachen (wat we ook wel deden) maar al dat geschreeuw na een stuk fietsen met tegenwind: gewoon nee. Eigenlijk wil ik de volgende keer keihard gillen. Kijken wat ze doen dan. Gewoon om te experimenteren, lijkt me leuk.
Uiteindelijk kiezen we zelf waar we gaan zitten. En het eten is oke maar eigenlijk ben ik blij als we weer weg kunnen. We fietsen verder naar een heel hoog uitkijkpunt waar we alleen met z’n tweetjes zijn en dat is echt ontzettend mooi. Vooral omdat dat er verder niemand is. We rijden als een dolle naar beneden en deze keer ga ik niet met mijn billen op het zadel zitten want dan zou ik geen billen meer over hebben. Aan het einde van de dag leveren we de fietsen in en gaan we cocktails drinken. ’s Avonds eten we bij een heel leuk tentje met heeeele lekkere pizza. En lekkere pizza is tot nu toe nog zeldzaam voor ons in Z-A.
De volgende dag gaan we ‘s ochtends aan het strand liggen en ’s middags aan het zwembad. Robin verveelt zich een beetje omdat ik de hele dag aan het lezen ben, haha. Het is echt bizar hoe snel die boeken er bij mij doorheen gaan. Ik probeer te bedenken hoeveel ik er al verslonden heb… 14? Of ietsje minder? Echt heerlijk. ‘Noukewurmpje’, word ik dan ook genoemd. Robin vertrekt die dag en ik blijf nog een dag langer.
Je hoeft niet altijd te praten
In Paracas heb ik trouwens een 14 persoonsdorm en ik kan je vertellen dat ik dat echt nooit meer doe, haha. Ik vind het veel te groot en daardoor heb je ook niet veel contact met mensen. Ook kan ik er niet zo goed tegen als mensen tegen je praten omdat diegene alleen is en omdat jij alleen is. Omdat het anders stil is en dat is raar? Ik vermaak me prima en soms heb je gewoon geen klik met mensen. Dat merken we beide, dus waarom door blijven praten? Dat leer ik heel erg in Paracas. Ik heb daar niet echt een klik met mensen en dat is ook helemaal oke! De volgende keer kom je wel weer leuke mensen tegen, en niet met iemand praten is ook best fijn. Ik wil niet praten om het praten omdat je anders ‘alleen’ bent. Ik hoop dat jullie het nog volgen maar mensen die alleen hebben gereisd snappen waarschijnlijk wat ik bedoel 😉
Die dag erna kom ik ’s avonds laat in Lima aan. Ik duik meteen mijn bed in en de volgende dag ga ik naar een free walking tour. En jongens, Lima is groot, echt wel groot maar jullie raden al wie ik bij de walking tour tegen kom. En iedere keer zonder dat we het van elkaar weten. De tour vinden we deze keer niet heel bijzonder maar het is wel leuk dat er steeds meer puzzelstukjes in elkaar vallen. De ene tourguide in die stad vertelt dit, en de ander dat en zo knoop je zelf die verhaaltjes aan elkaar. Dat is leuk. We eten bij niet zo’n goed restaurant en we denken dat dat er nu mee te maken heeft dat we beide nog steeds een rare buik hebben.
Coupe Peruaans
De volgende dag ga ik met mijn Italiaanse vriendin vanuit Arequipa (ze is inmiddels ook in Lima aangekomen) naar een beautysalon. Daar laat ik mijn haar knippen en ik neem een pedicurebehandeling. Een ding dat ik dus heb geleerd deze reis: dat ik er tegen kan als iemand aan mijn voeten zit, haha. Dit vond ik niks maar ik wil dat mijn voeten er weer een beetje mooi uitzien en mijn nagellak is er inmiddels af na 4,5 maand. Mijn haar knippen ze weer iets korter en ze stylen het… Dat betekent dat ze het heel netjes doen, plat maken, föhnen, haha echt niks voor mij. Ik doe het altijd een beetje rommelig, of terwijl: niks aan doen. Stylen vind ik bij mezelf en met dit model echt niet mooi staan, maar goed. Is helemaal Peruaans dus. Daarna was ik het snel om het een beetje rommelig te maken.
Die avond gaan we uiteten met Ellen en Theo. Tegen Robin zeg ik voor het gemak oom en tante maar Ellen is een nicht van mijn moeder. Dat klinkt een beetje ver en ik ken niet alle nichten van mijn moeder zo goed maar Ellen toevallig wel 😉 Het is een hele gezellige avond en tegelijkertijd ook de laatste avond voordat zij weer naar huis gaan.
De volgende dag fietsen Robin en ik naar de wijk Barranco waar we ook lunchen. Een super leuke wijk, en ook echt niet overslaan als je in Lima bent. Sowieso vind ik Lima een leuke stad. Ik hoorde er niet zulke leuke verhalen over maar ik vind het juist wel een leuke stad. Agh ja, zo vindt iedereen weer wat anders leuk! Ook kom ik nog een man tegen die denkt dat ik Braziliaans ben en na 5 minuten praten zegt: ‘dat ik een mooie bloem ben en dat hij zulke vrouwen maar 2 keer in het jaar tegenkomt.’ Ik lach me kapot, slijmbal. En nog meer van die foute dingen die je dus alleen maar in Zuid-Amerika tegenkomt.
Zo dat was het weer, een aardig lang blog en de volgende keer gaan we naar de jungle… daar komen we net vandaan en ik kan je vertellen: HET WAS FANTASTISCH
Colca Canyon
Huacahina
Paracas op de fiets
Lima
