‘Let it snow, let it snow, let it snow’ en ‘Walking in a winter wonderland’, ze speelden in mijn hoofd af terwijl ik buiten wandelde (heeft gewerkt zoals jullie de week erna zagen). Uit het niets komen deze liedjes in mijn hoofd, geen idee waarom juiste deze nummer. Want al een paar dagen heb ik geen muziek gehoord, het sneeuwt niet en ik luister deze nummers thuis niet. Ik moet een beetje lachen om mezelf en mijn hoofd.

Ook speelt het nummer ‘Circle of Life’ in mijn hoofd af. Ja, dat is het nummer van de Lion King. Nu maak ik er geen geheim van dat ik fan ben van Disney, dus dit lied vind ik wat minder toevallig. Ik loop het nummer af in mijn hoofd en denk, ‘Jeetje wat een goede tekst en vooral zo toepasselijk nu’. Want in de dagen die volgen, wordt er tijdens de lezingen hier dieper op in gegaan en het lijkt wel of ik iedere dag de tekst beter begrijp. Er iedere dag een andere code wordt gekraakt in mijn hoofd.

Nu ik toch al bezig ben met het lied Circle of Life, dompel ik jullie er ook helemaal in onder, ik heb de tekst even opgezocht.

Versie van de film
From the day we arrive on the planet
And blinking, step into the sun
There’s more to see than can ever be seen
More to do than can ever be done
There’s far too much to take in here
More to find than can ever be found

Versie van Elton John
From the day we arrive on the planet
And blinking, step into the Sun
There’s more to be seen than can ever be seen
More to do than can ever be done
Some say eat or be eaten
Some say live and let live
But all are agreed as they join the stampede
You should never take more than you give

Vooral de laatste versie, die door Elton John wordt gezongen, vind ik echt top. Want de laatste vier zinnen van het eerste couplet zijn hier anders en juist die zinnen geven net dat beetje extra, vooral die allerlaatste.

Refrein
It’s the circle of life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
Till we find our place
On the path unwinding
In the circle
The circle of life

Langzamerhand begin ik te begrijpen waarom juist dit nummer constant voorbijkomt in mijn hoofd. Misschien lijkt het een beetje ver gedacht, maar voor mij klopt het (dat is wat telt, toch 😉 ?

• Alles komt en gaat in het leven. Alles wordt geboren en gaat dood. Alle mensen met wie jij leeft, van wie je houdt, gaan een keer dood. Misschien klinkt dit wat negatief of wil je hier niet over nadenken, maar het is de waarheid. Natuurlijk hoef je niet iedere dag te bedenken dat iedereen een keer doodgaat, maar het is goed om te beseffen dat dat ooit gebeurd. Dat je je niet teveel vasthoudt aan situaties, omdat één ding zeker is, en dat is dat alles een keer komt en gaat. De waarheid dat alles wordt geboren en ooit sterft, dat is iets normaals. Natuurlijk is het moeilijk maar hierdoor heb ik wel het idee dat ik in mijn rouwproces weer een stapje verder ben. Niet dat ik nu over de dood van mijn vader zeg: ‘Ja, alles wordt geboren en gaat dood, zo is het nu eenmaal.’ Nee natuurlijk niet, ik ben ook een mens en heb gevoelens. Maar dit nummer en het besef dat leven en dood voor alles en iedereen geldt, helpt mij.
• De laatste jaren en vooral het laatste jaar ben ik me meer bewust gaan worden van de voetdruk die ik op de aarde achterlaat. Of ook wel cool ‘The Footprint’ genoemd. Hier ben ik me steeds meer in aan het verdiepen. Zo ben ik vegetariër en ben me veel meer bewust van wat ik koop en waarom ik iets koop. Ik bedenk me nu dat ik hier zoveel over wil delen, dat ik hier binnenkort maar een blog over ga schrijven 😉 Geen verwijtend blog over dat je nu ook vegetariër moet worden, maar een gezellig en inspirerend blog, promise! Voor vandaag houd ik het bij het nummer plus theorie van de tiendaagse meditatie. Want momenteel verbruiken wij als mens de aarde en gebruiken we haar niet zoals het zou horen. Wij als mens, stellen onszelf centraal in deze wereld. De natuur en de dieren zijn er voor ons, het wordt vanzelfsprekend gezien en gebruikt alsof het nooit op gaat. We gebruiken wat we willen, wanneer wij vinden dat we het nodig hebben. Het samenleven met de natuur en dieren is er niet (meer) of nauwelijks. We vinden onszelf superieur als mens. Als bomen gekapt worden, geven zij geen verweer, dus we gaan gewoon door. Toch geeft het klimaat in zijn algemeen verweer door de opwarming van de aarde. Simpelweg omdat wij niet zo netjes meer met de aarde omgaan. ‘You should never take more than you give’, die laatste zin. Want wat geven wij aan de aarde?

Dit stukje hierboven is niet om je als mens schuldig te laten voelen, maar om na te denken wat jij (als individu) kan doen voor de natuur. Nu hoor ik jullie denken: ‘Ja, hoe dan?’ Ik ga hier binnenkort een blog over schrijven, zodat ik het wat uitgebreider kan toelichten (van beautyproducten, tot voeding, kleding en boeken die mij hebben geïnspireerd). Be patient 😉

Om weer het bruggetje te slaan naar de meditatie, het is je ego dat zoveel nodig heeft. Het is mijn ego die de eerste dag riep dat ik hier echt weg moest, dat ik dit echt niet nodig had. ‘Phoe, doe even normaal joh. Hier ga je toch niet tussen zitten?’ En het is grappig als je dat stemmetje dat voortdurend klinkt in je hoofd, gaat herkennen. Want, dat stemmetje in je hoofd ben jij niet. Het is je innerlijke criticus. Het zijn opvattingen die je hebt die jij als waarheid ziet en daarmee alles bekritiseerd. Door in deze dagen stil te staan en het stemmetje te observeren, kom je een stukje dieper bij jezelf.

Wat een geklets allemaal he ;), maar ik ga ook deze weer even toelichten. Want in het normale leven krijg je heel veel informatie binnen, waar je ook weer met mensen over praat en zo je mening vormt over iets. Tijdens deze tien dagen krijg je veel informatie en die mag je zelf verwerken zonder de mening van iemand anders omdat je tien dagen niet met iemand praat en waarbij je mediteert zodat dat opdringerige stemmetje in je hoofd wat rustiger wordt.

Ik vond het dan ook juist heel fijn dat ik geen contact mocht hebben met anderen (oke oke min die 1 keer praten), niet mocht lezen en niet mocht schrijven. Je mag alles in die tien dagen alles oplossen in je eigen hoofd. En het verbaasde me hoe goed dat ging.

Waar zijn mijn billen?
Zoals de titel al zei: Waar zijn mijn billen? Want op dag 6 of 7 lig ik in bed en glijd ik met mijn hand langs mijn been. ‘Hu? Weinig been’, bedenk ik me. Dan voel ik aan mijn billen. ‘Waar zijn die nou gebleven? Dat zal Robin leuk vinden, not’, lach ik in mezelf. Want omdat je praktisch de hele dag zit, gaan je spieren snel weg. Ook merk ik dat ik op dag 1 – 3, drie scheppen havermout s’ ochtends opschepte en nu nog maar twee of één. Je verbruikt minder energie, dus je hebt ook minder energie nodig. Zelfs een broek die aan het begin van de week een beetje losjes zat zit nu een stuk wijder. Dat gaat snel!

Halverwege de week ga ik een paar keer de fout in met mijn eetlust. Ik neem een schaaltje salade en schep een bord vol met warm eten (want na de lunch, die om 11 begint) eet je alleen nog een stuk fruit om 17.00 uur. Maar na het schaaltje salade zit ik eigenlijk al vol. Ik probeer toch de helft van het bord leeg te eten, dat lukt bijna en uiteindelijk gooi ik de helft weg met een loodzware buik. De meditatie gaat niet lekker door de volle buik. Weer een leermomentje: niet jezelf volproppen. Uiteindelijk ben ik 3 kilo afgevallen, best veel voor tien dagen en mijn gewicht. En ik heb mezelf daarna niet meer gewogen, maar ik heb het idee dat als je weer je normale leven gaat leven, je dit er ook snel weer aan eet en sport.

Twee weken terug werd mij een docu aangeraden door een van mijn meditatiematties. In mijn blog van vorige week, zei ik dat ik deze docu in dit blog met jullie zou delen. Het is een inspirerende docu en laat een beetje zien wat ik in deze tien dagen heb gedaan. Het gaat ook over onze footprint, dus twee vliegen in één klap, kan ik wel zeggen 😉

Ik ben al bij blog 3 en nog steeds niet uitgepraat/getypt, dus ik denk dat volgende week het laatste blog van deze reeks komt. Daarin vertel ik:

• Hoe is het om weer te praten?
• Eindelijk Robin weer zien!
• Wat is er nu veranderd?