Eindelijk weer een blog na zo’n lange tijd. Op mijn vernieuwde website (waar nog de laatste puntjes op de i moeten worden gemaakt, maar daarna af is. En ik kon gewoon niet wachten om te bloggen). Deze keer vanuit een ander land. Wat zeg ik je? Een ander continent! Want we bevinden ons op dit moment in Brazilië. De afgelopen dagen had ik al wat geschreven dus het wordt een laaaang blog. Maar eerst even de status van nu.
ZIEKENBOEG
Op dit moment zijn we in Ihla Grande, een eilandje vlakbij Rio de Janeiro. Hiervoor waren we in Paraty, waar Robin ziek is geworden. Eerst had hij flinke koorts waardoor we nog twee dagen langer in Paraty bleven. Toen Robin zich weer redelijk voelde zijn we doorgereisd naar Ilha Grande. Deze plek leek ons geschikter voor hem om helemaal beter te worden. Ontzettend veel natuur en hier rijden geen auto’s. In ons andere hostel waren ze net bezig om een asfaltweg te leggen voor de deur dus dit was ook niet erg prettig. Met Robin gaat het weer beter, hij heeft geen koorts meer maar is nu ontzettend verkouden en last van zijn keel. Na een paar dagen zustertje te zijn geweest zei Robin gisteren tegen me: ‘Ga jij nou maar weer wat leuks doen, anders ben je ook alleen maar hier.’ Verder kan ik nu ook niet veel meer voor hem doen dus ben ik gisteren naar prachtige strandjes geweest met een boot. Vond ik wel even spannend, want ik ging dus alleen. Dat was wel even wennen omdat ik nog nooit echt een activiteit op vakantie alleen had gedaan. Maar ik heb het ontzettend leuk gehad! Eigenlijk is het ook best fijn om even alleen over stranden te lopen, maar ik heb ook nieuwe vrienden voor een dag gemaakt dus dat was ook gezellig (ook al had ik dit natuurlijk liever met z’n tweetjes gedaan… maarja wat niet gaat, dat gaat niet!)
BEST WEL WENNEN
Daarnaast moest ik best wel erg wennen aan dit backpack leventje. Ik ben sowieso iemand die altijd even moet acclimatiseren. Het lopen met zo’n dikke tas op mijn rug gaat op zich wel prima (al weegt mijn bagage bij elkaar zo’n 1/3 van mijn eigen gewicht, dus ik moet denk ik toch nog even kijken hoe ik dat ga doen. Soms heb ik het idee ‘waar gaat die tas heen met dat meisje’. Of dat als ik even voorover buk dat ik bang ben dat die thuis over mijn hoofd kiepert en ik in de lucht lig te spartelen met mijn beentjes, dat zie ik dan voor me. Gebeurt niet hoor mensen, wees maar niet bang).
De eerste nachten sliepen we in Sao Paulo in een prachthuis, was wel zo fijn om te beginnen. Maar omdat ik nog nooit eerder heb gereisd als een backpacker wilde ik ook graag proberen hoe dat nou is, slapen in een dorm met allemaal andere mensen. Dus zo gezegd, zo gedaan.
Mama zei van tevoren al: ‘Nou ik moet nog maar kijken hoe jij dat vindt, dat backpacken. Jij bent toch wel een luxepoes.’ Dat vond ik nou best wel meevallen. Maar toen ik in het hostel in Paraty aankwam dacht ik soms (oke best vaak): Iehl dit is vies. En dan wil je koken en is die pan half krom. Of een deur die je opendoet en ik me rot schrik van het haperende geluid dat die maakt. Of dat je in een plastic stoel zit en denkt ‘oke volgens mij breekt dit ding zo in tweeën’, of dat als je aan een kraan draait, het wel zo praktisch is dat er water uitkomt. Want daar is een kraan toch tenslotte voor gemaakt? (later hoorde ik van Robin dat je nog even wat langer moest draaien aan die kraan, dan werkt ie wel). Oja en dan nog de deurkrik die losging toen ik de deur probeerde dicht te doen. Dit waren allemaal gedachten de eerste dag/ nacht in het hostel van Paraty…
Maar nee, luxepoes vind ik mezelf niet. Maar ik vind het dus wel fijn als alles het gewoon doet en als het dan nog schoon is, ben ik helemaal blij. Maare, ja dat is dus niet altijd en al helemaal niet het komende half jaar. En ik vind het juist een uitdaging dat ik hier ontzettend aan moet wennen. En dat ik het niet meteen allemaal geweldig vond in het begin. En daar ben ik dan ook heel eerlijk in. Maar ik moet zeggen dat zo’n kromme pan en een gekke kraan best wel snel wennen en dat het daarna allemaal prima was. Dat ik het ook mooi vind hoe je je als mens zo snel kan aanpassen en in een ander soort ritme komt.
Scheelde misschien ook dat de eerste nacht een beetje vreemde jongens in onze dorm sliepen. Alsof er op hun hoofd stond: PRAAT NIET MET MIJ! Als je iets vroeg, dan kreeg je een bot, kort antwoord terug. Ik snapte er niks van!? Backpackers waren toch gezellig, open minded enzo? Er kon geen goedemorgen vanaf. Terwijl ik ’s ochtends vaak meteen wil praten. Maar goed misschien ook wat minder geluk met de mensen die we tegenkwamen.
Ook heb ik de eerste dagen de ogen uit mijn kop gejankt omdat ik papa zo verschrikkelijk mis en dat juist nu eruit komt, nu er ruimte voor is en je niet constant aan het doorgaan bent. Dan zie ik dat ongeregelde zooitje bedrading door de straten van Sao Paulo en dan denk ik: dit had papa moeten zien, hij had gek geworden! Hij had met zijn handen in zijn zij naar boven gekeken en zijn hoofd geschud en iets gezegd van: wat een zooitje. Of dan zie je zo’n leuk live bandje en dan denk ik: ik zie papa hier al helemaal op dansen… met zijn armen een beetje wijd en zijn schouders op en neer (dit doen Sven(broertje) en ik soms nog na).
En nu even wat we de afgelopen week hebben beleefd
Als we aankomen op het vliegveld van Sao Paulo zien we al snel Robin’s backpack op de band verschijnen, maar die van mij… die komt maar niet. Als de band eenmaal stopt en er geen nieuwe bagage meer komt is het duidelijk: die van mij zit er niet bij.
Maar van Robin’s moeder hebben we een handige gadget gekregen, Tile heet het. Dit installeer je op je telefoon en je stopt een klein vierkantje in je bagage. Zodra je bagage kwijt is (hé, laat mij dat nou precies overkomen) kun je met bluetooth via je telefoon kijken waar je bagage is. En ja hoor, deze handige gadget laat zien dat mijn backpack vlak in de buurt moet zijn, gelukkig is het dus niet in Parijs blijven hangen. Ik ‘bel’ de handige gadget, maar ik hoor geen geluid, wel krijg ik een signaal dat mijn bagage dichtbij is… Ik blijf rondkijken maar kan mijn backpack niet vinden. Dan gaat Robin zoeken, en ja hoor, hij vindt mijn tas.
Ondertussen is het 20.30 uur in Sao Paulo (23.30 in Nederland) en zijn we aardig moe. Als we door de douane heen lopen, zien we een meneertje staan met het bordje: ‘Anouk Arkesteijn’ (eigenlijk wilde ik daar een foto van maken, maar het gaat allemaal zo snel en ik ben zo blij dat mijn backpack terecht is dat de foto uiteindelijk niet is gemaakt).
In Nederland hadden we voor de aankomst al een taxi geboekt zodat we niet met ons vermoeide hoofd en dikke tassen door de stad hoefden te zeulen. De taxi brengt ons naar een AIRbnb adres in Sao Paulo waar we 3 nachten gaan verblijven. We worden super vriendelijk ontvangen door een vrouw (ik dacht eerst dat ze van mijn leeftijd was, maar ze blijkt 10 jaar ouder dus ik noem haar toch maar een vrouw). In een prachthuis! Heel fijn om onze eerste dagen hier te zijn. De volgende ochtend maak ik een filmpje van dit prachthuis om het thuisfront te laten zien dat we hier helemaal goed zitten. Na het versturen van de filmpjes valt mijn telefoon om de 30 seconde uit en wordt ie heel heet. ‘Ohnee, eerst mijn bagage en nu dit weer!’ Mijn laatste vakantie was er ook al een telefoon van mij mee gekapt dus ik kreeg een soort van flashback. Ik besluit mijn telefoon uit te zetten en we gaan eerst op ons gemak de arty wijk Vila Madalena verkennen.
VEILIGHEID
In Nederland werden we al gewaarschuwd voor deze ‘gevaarlijke’ stad: ga ’s avonds niet meer de straat op, wees voorzichtig, en kom niet in afgelegen straatjes. Iedereen had wel een mening over Brazilië/ Sao Paulo. Na een tijdje werd ik er een beetje moe van. Het is goed om te weten dat je voorzichtig moet zijn, maar we willen niet geleid worden door angst. Uiteindelijk hebben we 2 dagen Sao Paulo verkend en we hebben ons niet onveilig gevoeld in Sao Paulo. Echt kapot van de stad, zijn we ook niet. De wijk Vila Madalena is leuk met de gezellige tentjes en kleurrijke muurschilderingen maar in een andere wijk was het vooral erg druk. Deze straten leken een beetje op die van New York New York qua grote gebouwen, maar dan een stuk viezer, ja en toch wel anders. Prima om het gezien te hebben maar niet per se een MUST SEE. Daarnaast zijn we er allebei wel over uit dat we heel veel behoefte hebben aan wat meer rust, meer natuur.
VOGELKAK
Na een dag Sao Paulo komen we thuis. Ik zet mijn telefoon weer aan en ja hoor, nog steeds dezelfde problemen. Ik word chagrijnig, want laat ik op de terugweg naar het prachthuis ook nog vogelkak op mijn hoofd krijgen. Een beetje beginnerspech misschien? Op internet zoek ik op wat het probleem met mijn telefoon kan zijn, uiteindelijk blijkt het met een update te maken te hebben en niets met de hitte in Sao Paulo: gelukkig maar. Na de update geïnstalleerd te hebben, kan ik weer vrolijk gebruik maken van mijn telefoon.
De laatste avond van ons verblijf in Sao Paulo gaan we uit met onze gastheer en –vrouw. Want, zeggen zij: in Sao Paulo kom je niet voor de stad, maar voor het nachtleven. We gaan naar een surfbar met een skatebaan in de bar – nog nooit zoiets gezien – en er speelt een live band.
De volgende ochtend gaat om 6.00 de wekker en zijn we een beetje brak als we met onze dikke tassen naar de metro lopen, maar loopt alles top! We zijn ruim op tijd voor de bus die ons naar Paraty brengt. Echt een fijne bus! We zitten vooraan en hebben veel beenruimte, onze benen kunnen we helemaal strekken. En dan ook nog 2 tussenstops onderweg.
In Paraty is het de eerste drie dagen bloedje heet weer. We verkennen het stadje een beetje (ga even googlen, is zo leuk om te zien!) en we drinken Caiprinhia op het stand. Deze typische Braziliaanse cocktails zijn heuul sterk en een beetje aangeschoten gaan we weer terug naar het hostel. We doen lekker rustig aan deze dagen en dat is het fijne van reizen. Niks moet, allen kan en er is ruimte voor spontaniteit. Robin is daar heel goed in, bij mij gaat alles vaak gepland. Ik vind plannen ook gewoon leuk. Heerlijk om die hostels te zoeken op internet en het beste plekje te kiezen. Maar het is ook fijn om je te laten leiden door de dag.
Vandaag is het weer 32 graden. Begin van de dag schijnt de zon volop en rond de middag wordt het vaak wat bewolkter, en dat is best fijn. We hadden verwacht dat we dit weekend in Rio de Janeiro zouden zijn maar met Robins gezondheid is dit niet zo’n goed idee. Tot en met maandag blijven we in Ihla Grande en daarna gaan we richting Rio de Janeiro om daarna door te reizen naar Campinas, want laat mijn oom daar nu net wonen…
