Op 11 januari komen we aan in Buenos Aires. We stappen in een taxi die ons naar ons hostel brengt. De taxichauffeur is een beetje eng. Hij heeft een ontzettende grote snor, grote uitpuilende ogen en een raar mondje en ik denk ‘op wie lijkt die man nou?’ Vanaf de achterbank kijk ik stiekem in de spiegel. Eigenlijk wil ik niet kijken maar ik kan niet stoppen met kijken en dan gaat er een lampje boven mijn hoofd branden.

‘OSCAR! Hij lijkt op Oscar van Sesamstraat.’

En dan nog een stukje enger en dus met snor. Hij rijdt als een idioot op de weg en ik hoop dat dit niet onze eerste en laatste dag in BA is. Gelukkig komen we heel aan.

Deze keer hebben we een privékamer geboekt met een eigen badkamer, best wel fijn! De volgende dag is het 12 januari en dat is de dag dat mijn vader jarig is. Of was? Ik denk dat als ik erover praat, ik het heb over ‘is’ dus laat ik het daarop houden. Terwijl Robin beneden koffie drinkt ga ik even alleen schrijven in onze kamer en er komt een tekst uit die ik wil verspreiden op social media. Eerst stuur ik het nog even naar mama want ik wil weten wat ze ervan vindt, maar mama vindt het heel mooi en krijgt er tranen in haar ogen van. Aan de ene kant twijfel ik nog want de laatste jaren heb al genoeg drama geplaatst over dat ik ziek was, en nu dit. Maarja dan denk ik: dit is ook gewoon mijn leven. Dit is hoe mijn leven eruitziet en hoe het nu is. Ook al klinkt dit nu niet meer zo ‘gewoon’. Daarnaast haal ik er denk ik troost uit om het te delen omdat je dan zulke lieve reacties krijgt. En het is fijn om te schrijven. Én ik wil niet geheimzinnig doen over de zelfdoding van mijn vader, ook al klinkt het nog wel steeds heel onwerkelijk en heb ik nog niet echt het idee dat hij dood is. Dan kijk ik foto’s op mijn telefoon en dan lijkt het nog onwerkelijker te worden.

Oke, 12 januari doen we het rustig aan. We gaan een stuk lopen, richting Ninina Bakery, deze plek kreeg ik als tip: lekker eten en taart. En eigenlijk wil ik ook wel taart eten op papa’s verjaardag. Het eten is echt top! Het voordeel van een stad is dat je veel meer opties hebt voor vega’s en daar ben ik heel blij mee. Die dag erna maken we een georganiseerde fietstocht door het zuiden van BA, o.a. de buurt La Boca waar we naar een heel leuk plekje gaan waar van alles aan de hand is. La Boca is ook de ‘slechtste buurt’ van BA dus het is fijn dat we dit dmv deze fietstocht kunnen zien. Het wordt niet aangeraden om er ’s avonds met z’n tweeën te lopen. De organisatie, BA Bikes, is vlakbij ons hostel en een hele leuke organisatie want ze geven ons allerlei tips. Die dag erna lopen we naar de begraafplaats La Recoleta. Dit maakt ontzettend veel indruk op me. Het zijn eigenlijk kleine huisjes (nouja sommige behoorlijk groot) waar overledenen in liggen en waar je dus ook in kan lopen als familie (de huisjes zitten op slot) maar je ziet de kist of kisten wel liggen als je door de ramen kijkt. Wat ik vooral bizar vind, is dat je veel mensen op een matrasje op straat ziet liggen (echt véél in sommige buurten, jeetje zeg) en dat overledenen een heel huis hebben!? Heel scheef. We bekijken ook het ‘huisje’ van Eva (Evita) Peron, waar zelfs een rij voor staat en waar mensen selfies maken… waar ik dan weer een beetje een raar gevoel bij krijg. Ook toeristen die poseren voor een graf met een hand in hun zij of Duitsers die luid aan het bellen zijn op een begraafplaats… Dan heb ik toch bijna de neiging om ze even op hun schouder te tikken.

Na dit bezoek lopen we nog door de wijk, eten we het lekkerste ijs ooit en ’s middags neem ik een interview af in het hostel (een beetje werken tijdens het reizen). En ik merk dat het best fijn is om ook even met je werk bezig te zijn tijdens het reizen. ’s Avonds eten we steak. Ja ik ook. Het schijnt 1 van de beste steakrestaurants te zijn in BA, dus ik denk: oke ‘once in a lifetime’. Ook al denk ik er niet veel na tijdens het eten, ik kan niet meer zo erg genieten van de smaak van vlees, of minder. Robin vindt het lekker maar is niet helemaal om. Ook omdat als je ‘rare’ bestelt, je medium krijgt (Oom Peet deed dit beter op de bbq!) Naast ons zitten 2 mannen (letterlijk naast ons want de tafeltjes staan dicht op elkaar). Het is een Engels stel, die denk ik eind 50 zijn, en waar we de hele avond mee praten over van alles en nog wat. Heel gezellig! Die dag erna hebben we een chill dag (want regen) en schrijf ik verder aan het interview. De volgende dag huren we zelf een fiets en, vooruit, gaan we naar een ander steakrestaurant dat er heel goed uitziet dus dat belooft wat. We gaan er ‘s middags eten, en zitten buiten op een topplek! We bestellen een fles rode wijn en ik probeer (zeg ik) mijn laatste steak. Maar ik bestel ook groente erbij en die zijn zo ontzettend lekker! Op een hele speciale manier klaargemaakt, nog nooit zoiets geproefd. Het vlees is beter dan de vorige keer maar toch had Robin meer verwacht (haha) en was het opnieuw niet rare. Hij is een klein beetje teleurgesteld en ik heb zo’n plofbuik dat ik denk dat ik de komende drie uur niet meer kan opstaan.

Oja nog iets leuks, ik zie veel mensen met quotes op hun shirt, bijvoorbeeld:

‘Hotter than hell’… Ok.
En op dinsdag zie ik iemand lopen met het shirt: ‘Mondays are for fresh starts’.
Ik vind het geweldig om te kijken wat er op shirts staat. Dan bedenk ik me: Wie maakt er zo’n shirt? En…: Wie koopt er zo’n shirt?! Of denken mensen daar niet zo over na? Anyway, ik ga proberen meer quotes te onthouden want sommige zijn echt hilarisch.

SPAANS PRATEN

Oja, Spaans praten. Het ding is: Anouk, bange poeperd, moet gewoon Spaans praten en niet meteen in het Engels beginnen.

Oom Peet zei al: gewoon in het Spaans praten, als ze in het Engels terug praten gewoon in het Spaans blijven praten. Na een paar dagen toch even die drempel over en gewoon proberen. Als ik nu een gesprek begin, zeg ik vaak dat ik een beetje Spaans praat en dat ik wil oefenen en als ze dan nog ‘muy rapido’ gaan praten dan vraag ik of ze wat langzamer willen praten. Want dat is vaak het ding: die mensen praten zo snel en onverstaanbaar. Lezen gaat namelijk wel goed. Maar ik moet zeggen: valt me best tegen wat ik nog kan van het Spaans praten. Ook beetje last van blackouts denk ik… maar gewoon blijven oefenen! I’ll get there.

In BA gaan we ook naar de wijk San Telmo, dat is leeeeuk joh! We drinken een koffie op een overdekte markt, een soort La Boqueria in Barcelona maar dan veel kleiner en veel minder druk. En zonder de vislucht, haha. We lopen hier ongeveer vijf minuten en dan hoor ik het nummer dat werd gedraaid bij papa’s uitvaart: Follow you, Follow me. Ik stop en kijk Robin aan. Na 10 sec is het alweer afgelopen maar ik krijg een rilling over me heen. Ik kende dit nummer niet voor de uitvaart en nu hoor je het in Buenos Aires? Ik krijg tranen in mijn ogen. We lopen verder en 5 minuten daarna hoor ik: Uptown Funk, en zie ik papa alweer helemaal dansen op het podium. Papa verzorgt de muziek vandaag.

Closed Door Restaurant
Uiteindelijk blijven we 1,5 week in BA, waarin ik nog wat werk, we lekker chillen, winkelen (2 nieuwe petjes gekocht want dat is echt onmisbaar! Verder niets gekocht, echt waar) En we gaan naar een Closed Door Restaurant. Ik hoorde dit via een vriendin van me die in BA geweest was. Een ‘geheim’ restaurant waar je van tevoren moet reserveren (dus dit hadden we gedaan), we kregen een adres door en daar belden we aan. Er deed een meisje open en we werden door een tuin naar een soort charmante loods gebracht waar allemaal antieke spullen stonden en 8 tafels. Niet alleen tafels, maar ook banken als tafels, live muziek en je kon er rond lopen en antieke spullen kopen. Heel intiem, een vast menu en heerlijk eten. Echt een aanrader en we dachten dat het duur zou zijn maar uiteindelijk viel het best mee. Ik ben weer lekker bij met mijn verhaal want dit was een week geleden…

En nu verder naar… Patagonië.

In de wijk San Telmo

 

Het Closed Door Restaurant