Allereerst hoop ik dat jullie heerlijk kerstdagen hebben gehad en een gelukkig nieuwjaar. In het warme Brazilië had ik niet echt een kerstgevoel, ik denk omdat je in een totaal andere setting bent dan anders. Maar dat maakte het zeker niet minder leuk. Eerst nog even wat er verder in december gebeurde (al een tijdje niet geblogd) en de volgende keer over naar Oud & Nieuw en kerst!
Terug naar het vervolg op het eerste blog van Brazilië… De dag na de boottocht in m’n eentje (ahhhw wat klinkt dit zielig 😉 ) voelde Robin zich weer wat beter en besloten we te voet naar een droomstrandje te lopen: helder blauwe zee en wit zand, genaamd: Lopes Mendes. Daaraan voorafging een beklimming door de jungle. Zo ontzettend mooi, zoveel groen! Robin had zijn camera bij zich dus op ieder hoekje moest gestopt worden om wat beelden te schieten. Na een tijdje was ik daar wel klaar mee en dit is op sommige beelden ook terug te zien haha! Op het moment misschien wat minder omdat het 2 x zo lang duurt om ergens te komen, maar daarna heel leuk om terug te zien. Echt een heerlijke dag gehad omdat je lekker actief bezig bent en je dit combineert met chillen op een strand. En vanaf het strandje gingen er weer bootjes terug naar ons startpunt.
De dag erna voelde Robin toch wel even dat hij nog niet de oude was en die dag ervoor een behoorlijke klimtocht had gehad dus hebben we het rustig aan gedaan. Hij slapen en ik kon even werken (want dat doe ik tijdens onze reis ook een beetje).
Mocht je ooit naar Brazilië gaan, sla het mooie eiland Ihla Grande dan niet over! Super om te combineren met Rio de Janeiro, waar we daarna heen gingen. Eenmaal aangekomen in Rio de Janeiro zijn we meteen richting het ziekenhuis gegaan, aangezien Robin nu al een week ziekjes was en we toch wilden weten wat er nu precies aan de hand was. In het ziekenhuis kwamen we erachter dat hij een bacterie had in zijn holtes (neus, oor en keel). Hij kreeg antibiotica, plus nog een reeks andere pillen en sprays. Verder voelde hij zich wel weer oké in vergelijking met een paar dagen geleden dus konden we wel de stad verkennen.
Als we terugkomen in het hostel heb ik een praatje met een Zwitsers meisje, we hebben meteen een klik en ze vraagt of wij vanavond mee gaan naar een straatfeest. Daar hebben wij wel zin in! Rond 21.30 uur stappen we een Uber in (die zijn hier trouwens echt goedkoop. Voor een ritje van een half uur betaal je 24 reaal, dit is zo’n 6 euro en dan delen met z’n vieren… best gek als een bus Pringles (de chippies) weer 16 reaal kost!)
Tijdens het ritje vraagt de chauffeur (ik schat hem begin 20) wat we gaan doen. Hij spreekt geen Engels dus we communiceren via Google Translate. Als hij snapt waar we heen gaan en wat we gaan doen begint hij druk te typen op zijn telefoon. Dat het ‘very very dangerous’ is. En dat we echt moeten uitkijken daar. En als het afgelopen is, we meteen weer een taxi terug naar het hostel moeten pakken. Tijdens de rit wijst hij naar buiten, we zijn omringd door favela’s dus doe echt voorzichtig! Ik krijg een naar gevoel en wil het liefst naar het hostel. In het Nederlands zeg ik tegen Robin: ‘Als het niet goed voelt, gaan we meteen weer terug hoor!’ Even later zeg ik tegen mijn nieuwe vriendin dat ik het niet weet en ze spreekt uit dat ze het ook niet zo goed weet. Er is nog een jongen bij ons in de Uber, mijn nieuwe vriendin kent hem van het hostel en hij komt uit Parijs. Ik vind hem een beetje een binkie, laat ik hem zo maar noemen. Bij de plaats van bestemming stappen we uit de Uber en zien we 2 politiewagens voor een straat staan. We lopen de straat in en we voelen meteen dat hier wel een goede sfeer heerst. Ik kijk Robin aan en zie dat hij ook relaxt is dus ik heb er wel vertrouwen in.
Het straatfeest is eigenlijk 1 straat met een paar kleine standjes waar je eten en drinken kan kopen (waar je je verder niet al teveel bij moet voorstellen maar wat het juist leuk maakt!) De straat is vol met mensen en ergens achterin de straat hoor je luid gezang en instrumenten maken muziek. We lopen naar het hoopje mensen wat in een kring ergens omheen staat. We zien een lage tafel in het midden met daaromheen zo’n 5 mannen die muziek maken, het publiek eromheen zingt luid mee.
We hebben nog niet gegeten dus we besluiten eerst wat te eten voordat we een drankje bestellen. Er is hier vlees én vlees. Ideaal voor een vegetariër zoals ik. Dus ik besluit toch maar vlees te eten ipv nog meer trek te krijgen. Want als ik niet eet, word ik een draak en daar wordt niemand blij van. Ik probeer er niet te veel bij na te denken en we eten een broodje hamburger. Daarna snel een caipirinha om de smaak weg te spoelen. Ik neem de eerste paar slokken van de Braziliaans cocktail en voel de alcohol door mijn hele lichaam. Ik zie dat mijn nieuwe vriendin de alcohol ook meteen voelt, en we moeten lachen. Wat is dit sterk! De eerste voelen we al, maar toch besluiten we een tweede te nemen want twee cocktails kunnen we toch wel drinken?
Mijn nieuwe vriendin en ik hebben samen de grootste lol en ik krijg het gevoel dat we elkaar al veel langer kennen. Ik merk ook dat ik het echt fijn om op zo’n avond even een vriendin te hebben, dat ik dat echt even nodig heb. Vooral ook iemand waarmee het zo goed klikt. Ik zou het liefst die grappige momenten hier willen beschrijven maarja, zoiets als: had je bij moeten zijn.
Robin komt die avond (heel heel heel toevallig) een Braziliaanse kennis tegen uit Amsterdam, zonder dat ze van elkaar wisten dat ze er waren. Echt bizar toch? Of all places.
Deze kennis waarschuwt Robin: ‘Moet je niet bij Anouk gaan staan? Die Brazilianen zijn echt sexmachines!’
Robin lacht en zegt: ‘Nee hoor Anouk redt zich wel.’
En dat vind ik nu zo chill van ons, want tijdens zo’n feest staan we niet in elkaars nek te hijgen en blijven we niet hand in hand naast elkaar staan (iedereen zijn ding natuurlijk). We hebben lol, laten elkaar vrij, maar tijdens deze avond weten we wel van elkaar waar we zijn. Als ik opeens een kus op mijn rug voel en daarna 2 handen die me bij mijn heupen vastpakken, zie ik dat dit Robin niet is. Ik kijk achterom, pak zijn handen en zwiep ze naar achteren en zeg: NOOO! Daarna draai ik me weer om en dansen mijn vriendin en ik weer verder. De man druipt af. Ik vind het fijn om in zo’n situatie zelf de controle te hebben. En ik denk dat als je meteen laat zien, zonder twijfels, dat je dat niet wilt zo’n man 9 van de 10 keer wel wegblijft. En is hij echt lastig, dan loop ik wel naar Robin of heeft hij in de gaten dat er iets niet goed gaat. Maar inderdaad ja, die Brazilianen laten er geen gras over groeien. Sommigen kijken je aan met een blik alsof ze je gaan opeten, brrr.
Terug naar het straatfeest: WAT EEN FEEST! Niet normaal wat een sfeer er hangt. Zo ongedwongen, zo vrolijk! Echt 1 van de beste avonden van mijn leven. Als de muziek rond 01.30 stopt besluiten Robin en ik naar huis te gaan. Mijn vriendin wil nog heel graag blijven, binkie ook. Ik vraag nog eens of ze het zeker weet, maarja uiteindelijk bepaalt ze dit natuurlijk zelf. Robin en ik stappen in een Uber en we kijken terug op een super leuke avond. De volgende ochtend word ik wakker en voel ik na heeeel lang een mega, mega kater. Oei oei oei. Zo eentje dat je echt niks kan. Ik besluit op dat moment NOOIT meer caipirinha’s te drinken. Maar ik begrijp ook best dat als je normaal niet zoveel drinkt en nu mega sterke cocktails drinkt, je dat de volgende ochtend heel goed voelt. Toch had ik dit niet willen missen. We lopen die middag door de stad en gaan even naar het strand en eten sushi. (Eigenlijk doen we verder heel weinig en dat vind ik best zonde voor als je in Rio bent… maarja we hebben een heerlijke avond achter de rug.)
De volgende dag hebben we een tour geboekt en we krijgen in 1 dag al de highlights van Rio de Janeiro te zien. Eigenlijk vinden we het een beetje toeristisch, in zo’n mini busje met toeristen de hele stad doorrijden. Maar het blijkt super handig en leuk te zijn om zo de stad te verkennen (vooral als dit al meteen je laatste dag in Rio is…) Plus je leert ook nog eens wat over de geschiedenis van de stad.
En wat is Rio de Janeiro een mooie stad! We hoorden zoveel wisselende verhalen maar wat ontzettend balen dat we niet langer kunnen blijven. Natuurlijk moet je uitkijken maar we hebben ons geen moment onveilig gevoeld, we zijn eerder ‘bang’ gemaakt door anderen.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg naar het station van Rio de Janeiro. We hebben een busrit geboekt die ons van Rio naar Campinas brengt. De busrit duurt ongeveer 7 uur. De bussen zijn hier heerlijk! Maar echt, beter dan een vliegtuig. Grote stoelen, heel veel beenruimte, airco en nog een tussenstop. Doe mij maar vaker zo’n bus!
In Campinas (een uurtje van Sao Paulo) woont mijn oom en daar gaan we kerst en oud en nieuw vieren. En… we krijgen speciaal bezoek uit NL, maar dat voor het volgende blog!