De afgelopen week ben ik zenuwachtig, huilerig, onrustig. Niets voor mij. Aan de ene kant wil ik zo graag mijn vinger erop kunnen leggen, aan de andere kant… weet ik het stiekem wel. Zaterdag is het zover. 26 november. Twee jaar geleden.

De hele week – en (oké) ook vorige week – ben ik er al mee bezig. Meer dan dat ik er meestal mee bezig ben. En ik besef me, wat ik me lang niet heb beseft of niet heb willen beseffen. Want; natuurlijk wist ik wel dat ik ‘geluk’ had met hoe snel er uiteindelijk is gehandeld, maar als ik alles op een rijtje zet en hoe ik het gister aan Hem vertelde, besef ik me nog meer dat ik echt engeltjes op mijn schouder heb gehad:

Ten eerst ben ik zo blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd. Ik wist dat er iets niet goed zat toen die gekke bobbel af en toe hallo kwam zeggen. Vervolgens bleef ik aandringen bij het ziekenhuis: dat ik meer onderzoeken wilde.

Ik zat letterlijk niet lekker in mijn vel en werd er heel onzeker van. Gelukkig kwam al vrij snel de operatie.

Nu pas besef je: wat als…
Wat als… die ‘bijzondere, agressieve etterbak’ niet in een cyste had gezeten. Dan had het heel mijn lichaam in een rap tempo bevuild, vooral met de agressiviteit van dat mormel. Dan had ik niet geweten dat het in mijn lichaam zat. Als die cyste er niet was, dan…  dan denk ik niet dat ik hier nog vrolijk had rondgehuppeld.

Of wat als… dat mormel een paar weken  later was weggehaald?

Het zijn dingen waar ik twee jaar geleden gelukkig niet bij stil heb gestaan. Ik weet ook niet waar het toen vandaan kwam, maar ik ben zo dankbaar voor de kracht die ik toen kreeg. Ook kan ik nu heel erg lachen om die ene zin die ik heb gezegd tegen de gynaecoloog, vlak nadat ze me vertelde dat ik chemo’s zou krijgen: ‘Kom maar op met die chemo’s, die kan ik wel aan.’

Dat meisje had echt geen idee waar ze aan moest beginnen. Gelukkig maar.

Als de dag van gister kan ik me alles herinneren maar uiteindelijk lijkt het ook zo lang geleden omdat er zoveel is gebeurd en alles nu zo anders is. Niet alleen mijn leven maar vooral ook wat er binnen in mijn hoofd afspeelt. Het lijkt wel of vijftien jaar levenslessen in twee jaar zijn gepropt.

En toch denk ik dat het goed is om even stil te staan bij deze, voor mij, bijzondere datum. Het is ook goed om even stil te staan bij ‘wat als…’. Zolang je er natuurlijk niet in blijft hangen.

Maar dan nu… de 26 november die er bijna aankomt…

Van een bevriende mede ervaringsdeskundige (om het zo maar even te noemen, en ondertussen vriendin) kreeg ik de tip om ieder jaar even stil te staan bij het feit dat het ‘weer die datum is’. Dat vond ik een hele goede tip. Ik ben blij dat het deze keer op een zaterdag is. ’s Ochtends ben ik bij mijn ouders (komt toevallig zo uit) en ’s avonds gaan Hij en ik lekker eten in Amsterdam en daar kijk ik ontzettend naar uit. En daartussen hoop ik nog even tijd te kunnen vrij maken om naar het strand te gaan.

Zo open als ik twee jaar geleden ‘de wereld’ vertelde dat ik kanker had. Zo open wil ik ook zijn over de ‘twee jaar erna’. Het zal altijd een stukje van me blijven. Ik zal me altijd die dag blijven herinneren maar het zal stapje voor stapje ook steeds verder weg van me gaan staan. En dat is ook best fijn.