Na een paar gezellige dagen vlogen we van El Calafate naar Bariloche. Een meisje dat we hadden ontmoet in Patagonië vertelde ons dat ze net van Bariloche kwam en dat het daar 30 graden is! Je kan er hiken, maar ook naar stranden en ze hebben de lekkerste chocolade. Kortom: precies waar we zin in hadden.
We vertrokken vanuit een koud El Calafate en kwamen aan op Bariloche. We stapten naar buiten, ik wilde mijn jas al uit doen maar het was verdomd koud. (Sorry, ik weet dat het in Nederland veel kouder is, maar wij hadden 30 graden verwacht). Het waaide en het was 8 graden (ik voel me een beetje gemeen nu ik dit typ…)
We werden naar ons hostel gebracht en daar vertelden ze dat het inderdaad nu hard waaide en koud was. Maar dit weekend zou het warmer worden. Dus met onze muts en handschoenen nog even door Bariloche gewandeld. De volgende dag naar een klein plaatsje (woeps naam vergeten) waar ze live muziek hadden en kleine standjes met eten. De zon begon al wat meer te schijnen. Die zondag, 11 februari hebben we niet veel gedaan. Of misschien ook wel, het is maar hoe je het bekijkt.
Want we kwamen tot de conclusie dat we beiden even tijd voor onszelf nodig hadden. Hier hadden we, voordat we begonnen aan onze reis, het al over gehad. Dat als we eventueel apart willen reizen, we elkaar die ruimte willen geven. Sowieso zijn we allebei personen die af en toe echt even tijd voor onszelf nodig hebben. En als je samen reist is dat af en toe nog best lastig want je bent echt 24/7 bij elkaar, en ook als je stapelverliefd op elkaar bent, wordt dat af en toe te veel (geen idee hoe andere stellen dit doen als ze samen lang reizen?? Ben best benieuwd nu eigenlijk).
Dus die zondag besloten we te experimenten met ‘alleen’ reizen. Oke, dat zou zijn: ik ga even naar een ander hostel voor vier nachtjes (in dezelfde straat maar oke) en we doen even ons eigen ding.
Dus die maandag was het zover. Ik ben alleen naar Llou Llou gegaan, een bos waar je lekker kan wandelen. Een paar uurtjes met een super mooi uitzicht over het water en de bergen. Daarna checkte ik in bij het hostel en ontmoette ik meteen een jongen (of nouja ik denk dat hij 30 is, dan ben je ondertussen een man he) uit Colombia. We zijn even de mainstreet van Bariloche ingelopen en besloten om samen te koken.
De volgende ochtend is de Colombiaan al vroeg vertrokken en komt er een Amerikaanse man van een jaar of 60 bij me aan het ontbijt schuiven, hij slaapt ook in onze kamer. Hij praat een beetje vreemd. Best langzaam met veel een lange pauzes en veel gebaren. Ik krijg het idee dat hij een beetje zenuwachtig is of niet zo goed Engels kan praten, wat apart is omdat hij uit Amerika komt. Ik kan me niet zo goed concentreren op het gesprek door het bovenstaande.
Hij blijft net wat te lang doorpraten, waardoor ik zo half pratend opsta, mijn bord meeneem en soort van half in gesprek wegloop met een glimlach op mijn gezicht. (AWKWARD!)
Dan loop ik naar de kamer en begin aan yoga-oefeningen. Na 15 minuten komt de man binnen en ik voel een vreemde sfeer hangen. Hij blijft lang in de kamer rommelen, ik krijg het gevoel dat hij wacht tot ik de kamer verlaat. Als ik klaar ben met yoga vraagt hij of ik misschien vanavond zin heb om hem gezelschap te houden en om de stad in te gaan. En hij zegt dat hij zijn vrouw zo mist. Ik sta een beetje met mijn bek vol tanden en kan me niet meer herinneren wat ik heb gezegd. Geen volmondige ja, maar ook geen duidelijke nee. Ik spring onder de douche en als ik uit de badkamer kom, is hij nog steeds in de kamer.
Hij zegt nog een keer dat hij het heel erg leuk vindt en zou waarderen als ik meega. Dat is het moment dat ik het echt benauwd krijg.
Heb ik weer, slaap ik 1 nacht alleen en dan dit. Ik bel Manon, de telefoon gaat over en dan bedenk ik me dat het in Nieuw-Zeeland 4 u s’ nachts is dus ik hang snel op. Dan bel ik mama. Eigenlijk voel ik me ook een beetje stom omdat ik niets durfde te zeggen. Mama zegt natuurlijk dat ik niet moet gaan en desnoods om een andere kamer vragen. Ook app ik Robin, maar eigenlijk wil ik het alleen oplossen. Ik besluit om mijn plan door te zetten voor vandaag en naar een strandje te gaan (want het is nu wel 30 graden!).
Het water is ijskoud, maar toch ga ik er helemaal in. Ik lees een boek en ik lees wat voor aan een klein Argentijns meisje als haar moeder me dat vraagt. Na afloop kijkt het meisje me gek aan, wat ik ook wel snap want ik vind Spaans ook veel mooier om te horen dan Nederlands ;)!
Als ik rond 18.30 terug ben in het hostel, hoor ik de Amerikaan boven slapen in onze kamer. Ik bel Robin, dan douche ik snel, kleed me aan en weet niet hoe snel ik uit die kamer moet komen voordat hij wakker wordt. Het is echt te gek voor woorden, maar ik was echt een beetje bang.
Ik ga naar het hostel van Robin en het is zo fijn om hem te zien. Het lijkt veel langer geleden terwijl we maar 2 dagen los iets van elkaar hebben gedaan. We eten wat en kijken naar de carnaval parade wat echt superleuk is om te zien, ja ook in Argentinië dus, ik word er zo blij van (en veel leuker om samen te doen!)
’s Avonds laat kom ik terug in het hostel en als ik in mijn kamer kom, is de Colombiaan aan het praten met een nieuwe kamergenoot, een Israëlische jongen. Ik haak in en ik zie dat de Amerikaan er nog niet is. Ik zeg niets tegen de jongens over de man, dat vind ik een beetje lullig. Na 15 minuten kletsen komt de man binnen, hij zegt niets en loopt naar boven. Eigenlijk vind ik het ook een beetje zielig voor hem. Vanaf het begin al, waarschijnlijk dat ik daarom niets durfde te zeggen omdat hij toch een beetje wanhopig overkwam. En dat vind ik dan weer zielig… (iets met een groot inlevingsvermogen te maken waarschijnlijk).
De volgende ochtend ontbijt ik met de jongens en tegen het einde komt de Amerikaan erbij zitten. Als de Colombiaan vertrekt en de Israëlische jongen thee gaat halen zit ik alleen met de Amerikaan.
(ik noem iedereen bij zijn afkomst, natuurlijk weet ik de namen maar vind het ook een beetje gek om de mensen die ik tegenkom met naam in mijn blog te zetten… oke weer verder)
Oh wat een ongemakkelijke stilte valt er. Dan vraagt hij hoe mijn dag gisteren was en ik antwoord dat het leuk was. Ik vraag niets terug en voel me een beetje een trut. De Israelische jongen schuift weer aan en ik besluit om te gaan.
Ik ga naar Robin toe. We zouden vandaag wat samendoen omdat het Valentijnsdag is maar hij is ziek geworden van het eten… super romantisch. Hij heeft streetfood gegeten, een broodje worst (bah)…
Ik haal wat spulletjes voor hem en ga terug naar mijn hostel (want verder kan ik ook weinig doen). Daar is de Israëlische jongen nog. Ik kijk naar het bed van de Amerikaan en het is helemaal leeg, ook geen spulletjes. Ik vraag of de man weg is en de hij bevestigt het. Hij vertelt meteen dat hij vanochtend een apart gesprek had met de man en dat hij twijfelde of hij wel Amerikaans was omdat hij zo apart sprak. Dan vertel ik mijn verhaal en ben zo opgelucht dat hij weg is, en ook dat ik niet de enige was die het een beetje apart vond.
We besluiten samen naar het strand te gaan (nog steeds 30 graden) en we hebben fijne gesprekken. Oja, als je in Zuid-Amerika reist kom je niet heel veel meiden tegen die alleen reizen, of wij niet in ieder geval. Wel stelletjes of jongens die alleen reizen. Ik dacht er even aan omdat ik het in mijn blog vaak heb over mannen waarmee wij zijn of ik ben. Maar dit is simpelweg omdat er vaak alleen maar jongens in onze kamer slapen.
Die avond ga ik naar Robin en maak ik eten voor ons (voor hoever Robin iets kan eten). De volgende ochtend vertel ik het verhaal van de Amerikaan ook tegen mijn Colombiaanse vriend. Al snel maken we er grapjes over en we hebben met z’n drieën de grootste lol. Die ochtend ga ik weer even langs bij Robin en daarna weer naar het strand (je moet wat he) en ik lees weer lekker in mijn boek. Ook haal ik heeel lekker ijs (dat doe ik iedere dag in Bariloche en ook chocolade eten want het is heel lekker daar, volgende bestemming maar weer wat minder).
Op vrijdag ga ik weer naar het hostel van Robin en hebben we 2 nachtjes een eigen kamer (jeeeeej). Die middag gaan met de bus naar het begin van een uitkijkpunt. Want voordat je daar bent moet je eerst of een uur heen en een uur terug te wandelen, of met de kabelbaan. We besluiten te wandelen, maar het eerste kwartier is best wel zwaar. Lopen we door of gaan we terug? Ook omdat Robin nog niet topfit is.
Maar na een kwartier zegt Robin dat hij denkt dat we er al bijna zijn. ‘Kijk maar, je ziet al veel meer blauwe lucht!’ Ik vind dat onzin natuurlijk, want het zou een uur duren. Misschien iets korter maar geen 15 minuten.
Maar uiteindelijk zijn we na 20 minuten boven!? Wij denken dat het een trucje is omdat mensen dan lekker makkelijk met de kabelbaan gaan en moeten betalen, of wij zijn natuurlijk heel snel en hebben een topconditie, dat kan ook!
Maar even, wat een uitzicht, wauw! Super mooi en heel blij dat we dit hebben gedaan en gelopen, voelt toch beter dan met zo’n lullig kabelbaantje toch!? Vooral als je het allemaal nog kan.
En dan komt alweer een einde aan ons Bariloche verhaal en we besluiten verder te reizen naar Pucón, en jawel dat ligt in Chili!
Terwijl we eerst eigenlijk niet van plan waren om daarheen te gaan. Dat is zo mooi aan reizen zonder te plannen, op het moment beslissen!
Oja en over het ‘alleen’ reizen: zoals je al las, zijn we niet echt vier dagen zonder elkaar geweest, maar dat betekent ook niet dat ons plan mislukt is. Ik heb het heel fijn gehad in het andere hostel (los van de rare man) maar dat is vast ook gebeurd voor een reden. Volgende keer meteen mijn grenzen aangeven. En ik heb mijn eigen vrienden gemaakt. Je maakt sowieso sneller vrienden alleen. Ik merk zelf dat ik daar dan ook meer voor open sta. Daarnaast, als je alleen bent en echt zelf beslist doe je ook vaker dingen in het moment, als ik over mezelf spreek in ieder geval. En het is dubbel zo leuk om elkaar daarna weer te zien en te vertellen wat je hebt gedaan! In een anders hostel slapen is niet eens nodig voor ons, maar wel even een dagje iets alleen doen als we dat willen…
Iedere dag ijsjes in Bariloche
Carnaval in Bariloche
Llou Llou
