Op jonge leeftijd verslond ik al tijdschriften. Voor sommige tijdschriften waar ik een abonnement op had was ik veel te jong, realiseer ik me nu, want de helft van wat erin stond, begreep ik geen snars. Stonden er allemaal van ‘die grote meiden dingen’ in. Maar ik ging gewoon door, want als ik mijn eigen tijdschrift uit had, dan ging ik die van mijn moeder lezen. Waar ik natuurlijk al helemaal niks van begreep. Maar dat maakte allemaal niet uit. Ik wilde lezen.
Ik zal een jaar of 10? zijn geweest toen ik een interview tegen kwam met een meisje van 18, in de Elle Girl. De foto herinner ik me nog goed. Ze had een grote rugzak op haar rug, kort bruin en ongekamd haar (daar snapte ik niets van, dat ongekamde haar) en vreemde kleding aan. Ik las het interview en dit ging over backpacken in Australië. Na haar studie was dit meisje gaan backpacken. Dit klonk heel interessant maar ik snapte er nog niet veel van.
‘Mam?’, ik liet het artikel zien, ‘wat is dat, ‘backpacken’?’
‘Dan ga je naar het buitenland en dan reis je met een rugzak. Een soort lange vakantie maar dan voor een paar maanden of misschien langer.’
‘Maar je kan toch niet alles meenemen in die rugzak? En waar slaap je dan? Dat is toch duur?’
Mijn moeder vertelde de basis dingen over het backpacken en ik vond het steeds interessanter klinken. Toen ik er nog meer van wilde weten vertelde mijn moeder dat mijn oom dit ook had gedaan. ‘Anders kan je aan hem vragen hoe hij dit vond’, stelde ze voor.
Het klonk eng, dat backpacken, maar ook heel spannend.
En mijn idee om ‘ooit, later’ te gaan backpacken begon te groeien. Maar niet Australië. En ook niet Azië… Nee, ik wilde naar Zuid-Amerika. En toen later de serie ‘Julia’s Tango’ (wie kent het nog?) op tv verscheen, wist ik het zeker. Want Julia’s Tango speelde zich af in Buenos Aires… De jurken, het dansen, de taal, de cultuur… dat wilde ik ook!
Toen ik afgestudeerd was en meteen een baan had, dacht ik: ‘Eerst een paar jaar werken en dan reizen.’
En toen… werd ik ziek. ‘Oke eerst beter worden en dan het jaar daarna reizen’, besloot ik.
Maar dat beter worden, duurde toch iets langer dan ik dacht en dan had ik ook nog regelmatig controles.
‘Okeee… dan twee jaar nadat ik beter ben reizen.’
En toen ging ik freelancen. ‘Oke, oke… eerst het freelancen opzetten en daarna reizen’, sprak ik mezelf weer toe.
Best logische redenen allemaal. Maar is het 2,5 jaar na mijn ziek zijn en worden de controles minder regelmatig, plus… ik ben bijna een jaar aan het freelancen (en dat is leuheuuuk).
Maar jongens: het reizen kriebelt zoooo erg. En door mijn ziekte weet ik ook wel dat je dingen gewoon moet DOEN en niet wachten op het juiste moment want negen van de tien keer komt dat toch niet. Ik vind het dan ook HEEL LEUK om te vertellen dat we (ja WE, we gaan samen, daar volgt natuurlijk ook nog een blog over) in december naar Zuid-Amerika vliegen.
En nu zou ik nog twee uur vol enthousiasme kunnen schrijven waar we heen willen, hoe we het allemaal willen doen en wat ik ga doen met het freelancen maar daar allemaal meer over!
Wat ben ik BLIJ dat we dit gaan doen en dat ik dit eindelijk niet meer hoef uit te stellen naar ‘later’, ‘ooit’ of ‘in de toekomst’ …