Jeetje jongens, ten eerste wil ik even zeggen dat ik het liefst iedere dag iets zou willen plaatsen, zoveel inspiratie! Ik heb dan ook mega bewondering voor mensen die iedere dag weer (helemaal zelf) artikelen plaatsen. Ik zou niet weten waar ik die tijd vandaan moet halen (of maken), want nu ik weer beter ben, wil ik zoveel mogelijk uit het leven halen.
En een leven alleen maar typen, lijkt me ook niet alles.
Het scheelt dat ik nu weer wat rustiger in mijn hoofd ben: de verhuizing is achter de rug en bijna alles heeft nu een plekje, zelf ben ik ook al aardig gewend. Het is namelijk altijd even wennen in een ander huis om daar je zo gezegde routines weer te vinden.
En dan ook de stap van freelancen, die zo’n beetje tegelijk kwam. Tja, af en toe wil ik alles tegelijk ;)… Gelukkig weet ik dit van mezelf dus daarna weer even tranquilo.
Het freelancen zelf bevalt me heel goed en ik begin er lekker mijn draai in te vinden. Ik vind het echt een heerlijk idee om iedere keer wat nieuws aan te pakken, compleet nieuwe dingen te leren, bedrijven en mensen te leren kennen en uitdagingen aan te gaan.
Echt: gelukkiger kun je mij niet maken.
Het is wel even wennen en ik besefte me laatst ook dat er voor mij echt een nieuwe periode is aangebroken. Niet meer ziek, ook niet nog een beetje ziek of een beetje moe of een beetje rekening houden wat er met me is gebeurd: gewoon beter! Een hele dag op kantoor werken had ik dan ook (bijna) 2 jaar niet gedaan. TWEE JAAR! Ja dat is lang. En over een maand is het alweer twee jaar geleden dat er tegen me werd gezegd dat ik ziek was. Wat vliegt de tijd en wat is er ook ontzettend veel gebeurd.
Je hebt je periode van ziek zijn, van herstellen en van ziek zijn geweest (is ook echt een fase, misschien sta ik er nog wel met 1 been in) en nu weer je leven oppakken. Ik vind het zo mega interessant (ook al is het niet altijd even leuk) in welke fases ik ben geweest na deze ziekte en in welke fases ik waarschijnlijk ook nog zal komen. Het fascineert me keer op keer weer. Wat ook zo bijzonder is, is dat het leven nu iedere dag mooi is. Gadver wat kan dit zweverig klinken he, maar het is toch wel echt zo. Bijvoorbeeld: tot vorig jaar had ik nog nooit gezien hoe mooi de herfst was. Maar echt! Ik had nog nooit gekeken naar die mooie kleuren. En nu rijd ik bijna iedere ochtend door het Vondelpark (lucky me) en dan bewonder ik al die mooie kleuren en dan ben ik gelukkig.
De wereld is zo anders als je ziek bent geweest, zoveel simpeler ook.
Vooral als je ziet waar mensen soms een probleem van maken. En ja dan wil je soms wel zeggen: ‘He ik heb kanker gehad en ik ben weer beter en ik ben blij dat ik nog leef. Dus als ik even niet doorloop op jouw gewenste tempo en je dat mateloos irriteert, kijk dan maar eerst even naar jezelf hoe mooi je leven dus eigenlijk is als je je daaraan kan irriteren.’
Zeg ik natuurlijk nooit. Denk ik af en toe. Misschien ga ik het nog weleens zeggen. Lijkt me leuk.
Mensen shockeren is af en toe best leuk. Op een positieve manier dan.
Op dit moment verbazen deze soort mensen me vooral en mijn eigen gedachtes hierbij natuurlijk ook. Ik geef mezelf de tijd om ook zulke dingen even op een rijtje te zetten (wat er allemaal niet bij komt kijken, bij zo’n ziekte 😉 ).
Maar wat zijn er ook veel lieve en vrolijke mensen. En wat krijg je eigenlijk veel glimlachen terug als je zelf ook glimlacht en positiever – dan ooit – in het leven staat.
Oke ik zit vandaag lekker op mijn praatstoel. Wat ik dus eigenlijk vandaag wil zeggen: besef even hoe mooi en simpel het leven eigenlijk is. Kijk even om je heen en zie die ontzettend mooie kleuren van de herfst. Sinds vorig jaar is het echt mijn lievelingsseizoen. Ik had nog nooit gezien hoe mooi de stad dan kleurt…