Een paar jaar geleden – ik denk hetzelfde jaar dat ik ziek werd – had mijn vader een artikel opengeslagen in de krant dat ging over een burn-out bij jongeren. Ik liep de keuken in en kon niet om het artikel heen, het lag zo dat ik het wel moest lezen. Ik keek naar het artikel, scande het een beetje en ging mijn ontbijt maken. Mijn vader kwam binnen en zei: ‘Heb je dit gelezen?’ hij wees naar het artikel.
‘Juaa, ik heb het gezien’, zei ik nonchalant. ‘Gaat over een burn-out bij jongeren, ofzo.’
‘Precies. En ik denk dat jij daar ook voor moet oppassen.’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. ‘Ik? Een burn-out? Pff.’
‘Lees het maar eens goed. Het gaat over jongeren die willen presteren, druk voelen van buitenaf en te veel hooi op hun vork nemen. Altijd maar druk zijn.’

Altijd druk zijn, alles goed willen doen en vaak te veel doen: ik kon niet ontkennen dat ik dat niet herkende in mezelf.

‘Ja maar dat zijn anderen pap, dat gebeurt bij mij echt niet’ en ik nam een slok van mijn vers gemaakte groene smoothie.

Tot zo ver mijn eerste gesprek met betrekking tot een burn-out.

Toen ik ziek was, kwam ik tot de conclusie dat ik de laatste jaren toch wel iets te veel had gedaan en te veel wilde van mezelf. Maar nu, was ik door deze ziekte even op het matje geroepen en ik had hier zoveel van geleerd dat een burn-out mij niet meer zou overkomen. Punt.

Tot zover niets aan de hand, en toen stuitte ik vorige week op het programma van Sophie Hildebrand: Sophie in de mentale kreukels.
Waarom, kan ik je niet precies vertellen, maar ik wilde dit perse kijken.

Ik schrok ervan hoe vaak dit voorkomt en dat zelfs zo iemand als Sophie hier mee te maken heeft gehad.

Na het kijken van het programma, kwam ik tot de conclusie dat dit mij dus ook gewoon kan overkomen en dat je hier sneller mee te maken hebt dan je denkt. En dat het gaat om structureel te druk zijn of te veel aan je hoofd hebben, een dagje niets en daarna weer doorgaan met hoe je te werk ging, helpt dus niet. Het gaat om (wat ik er tot nu toe zelf heb uitgehaald) een andere lifestyle, mindset en de tijd nemen voor de dingen die je doet. En niet al met je hoofd bij de volgende activiteit zijn die je te wachten staat (oeps, steek je hand omhoog als je dit vaak doet. Ik ben schuldig hieraan).

Gelukkig heb ik nooit te maken gehad met een burn-out, en kan ik ook niet zeggen dat er een burn-out bij mij voor de deur staat. Maar ik ben wel anders gaan denken, want dat ik nu kanker heb gehad en hier veel van heb geleerd, wil niet zeggen dat ik uitgesloten ben om een burn-out te krijgen.

Het is geweldig als je ambities hebt en dat je misschien wat meer werkt omdat je het hartstikke leuk vindt. Maar, lieve mensen, het moet wel leuk blijven. Mocht je nieuwsgierig zijn geworden dan zou ik zeker aanraden om het programma van Sophie te kijken.

EYEOPENER.

 

LIEFS