Mensen die mij 1 tot 1,5 jaar geleden volgden, weten dat ik toen ontzettend veel blogde over hoe ik me voelde tijdens mijn ziekte. En dat bloggen vond ik ontzettend fijn om te doen. Na een tijdje voelde dit een beetje vreemd, want de chemo’s lagen alweer een paar maanden tot een jaar achter me. Maar zelf was ik nog ontzettend veel bezig met mijn ziekte, op verschillende vlakken:
Mijn uiterlijk: verschrikkelijk vond ik dat korte haar.
Lichamelijk: heel erg moe zijn en veel rusten.
Mentaal: mijn hoofd draaide overuren.
En dan nog het sociale aspect (waarover een volgende keer meer). Naar sociale gelegenheden gaan, vond ik écht niet leuk. Aan de ene kant wilde ik dat iedereen gewoon normaal tegen me deed, aan de andere kant voelde ik me verre van normaal. Lekker tegenstrijdig, ja.
Ik voelde me van een andere planeet en snapte geen snars meer van de wereld.
Nu kan ik me dat niet meer voorstellen maar ik weet dat ik dit ooit heb opgeschreven. Ook bloggen wilde ik niet, want wat moest iedereen met mijn zielige, buitenaardse ik-snap-er-helemaal-niets-meer-van verhalen.
Na een tijdje begon ik te begrijpen dat wat ik heb meegemaakt, heel mijn leven heeft veranderd. Klinkt best logisch als je het zo leest maar wat ik wilde, was gewoon weer ‘normaal’ zijn -wat dat dan ook mocht betekenen-. Maar de Anouk van voordat ik ziek werd, word ik niet meer. En dat hoeft ook niet. Dat wil ik ook niet.
Pas achteraf zag ik dat ik dat jaar na mijn chemo niet goed in mijn vel zat. Op zich niet gek – hallooohooo, je hebt kanker gehad op je 23e, wat denk jij nou –. Maar op het moment dat ik aan het herstellen was, dacht ik dat ik al die sociale dingen zoals feestjes en verjaardagen gewoon niet meer wilde, nooit meer. Terwijl ik eerst tegen alles praatte dat maar een teken van leven gaf – ook dingen die niet leven trouwens, ik praat ook weleens tegen voorwerpen, maar dat is weer een ander verhaal- .
En dan de quote die eigenlijk alles omschrijft en dat bedoel ik heel lief en absoluut niet hatend:
Sometimes the people won’t understand your journey. They don’t need to, it is not for them.
Deze quote deed echt iets met me. Alles een plekje geven en het accepteren. Toevallig had ik het er gisteren met Shannon over -iemand die er héél veel voor me is geweest – en nog steeds – en waar ik altijd van die heerlijke diepzinnige gesprekken mee heb – ze zei dat ze inderdaad niet zal snappen wat ik heb meegemaakt en hoe ik me toen voelde/voel – ook al deed ik heel erg mijn best met mijn blog 😉 – maar dat is ook logisch. Maar ze vraagt er wel naar en luistert. En ik denk dat dat toch wel het belangrijkste is. Je hoeft elkaar niet altijd te begrijpen als je er maar voor elkaar bent.
Gelukkig zijn er nog meer kanjers in mijn leven naast Shannon.
He pffff, dat is eruit. Ik mag van mezelf weer bloggen. Ook over wat ik heb meegemaakt want uiteindelijk heeft dat me gevormd tot wie ik ben en daar ben ik super mega trots op. LIEFS ♥