Het vervolg van El Calafate…
Na ons drukke schema merken we dat we dus even rust nodig hebben. We slapen trouwens in een dorm en het wisselen van een eigen kamer en in een dorm slapen bevalt ons goed. Want als je in een dorm slaapt, heb je veel meer contact met andere reizigers en dat vinden wij toch ook wel heel gezellig. Zo ontmoeten we in dit hostel een Spaanse jongen (hij doet me een beetje aan mijn broer denken, misschien ook vanwege zijn leeftijd). En op een avond dat Robin nog buiten is hebben we een super goed gesprek. Ik vertel voor het eerst sinds onze reis tegen iemand dat mijn vader is overleden en hoe dat is gekomen. Hij vertelt dat zijn vader 2 maanden voor mijn vader is overleden en dit schept meteen een band en ik schiet meteen vol (ik huil echt veel voor mijn doen tijdens deze reis, maar ik laat het allemaal maar lekker gaan). Dat is ook het mooie van reizen dat je soms in 1 keer heel open tegen iemand bent, gewoon omdat je het gevoel hebt dat het kan. En hoe lang ken ik die jongen nu? Een dag? Best gek eigenlijk maar juist ook weer mooi en ik besef dat dit juist ook de mooie dingen zijn van reizen, mooie gesprekken met mooie mensen. En niet per se de dure excursies.
Die dag erna vertrekt mijn Spaanse vriend richting BA en wij vertrekken die ochtend erna richting El Chalten. Als we na een busrit van 3 uur aankomen bij het busstation zien we al snel ons hostel. We lopen ernaar toe en als we dichterbij komen zien we dat de bovenste verdieping nog niet af is… Dat wil zeggen: er zit geen glas voor de ‘ramen’.
“Naaa, wat is dit nou? Moeten we hier slapen?!”, breng ik meteen uit. Maarja toch maar naar binnen gegaan want we hebben al geboekt en uiteindelijk valt het best mee. De hele dag zijn er 2 mannetjes aan de bovenste verdieping bezig (ik denk dat het met dat tempo in 2022 nog niet klaar is, haha).
We gaan ergens lunchen en komen twee oudere, Nederlandse stellen tegen, waarvan 1 vrouw tegen ons begint te praten. Zij zijn 7 weken door Argentinië aan het reizen en terwijl ze praat krijg ik een jaloers gevoel. Laat ik het netjes zeggen dat ik dan zo baal dat papa en mama dit niet kunnen doen. Ik zie mijn gezonde papa, mama al gaan met bijvoorbeeld Ineke en Wilco. De mannen voorin de camper (die hebben helemaal uitgezocht waar ze heen moeten rijden) en de grootste lol natuurlijk. Dus daar ging mijn fantasie even.
De volgende ochtend is het tijd om te hiken naar Fitz Roy. Een flinke hike, maar o zo mooi. Vooral de laatste kilometer is het afzien en daarbij waaide het ook flink. Een paar keer dacht ik dat ik door de lucht zou zweven (chill want dan hoefde ik niet meer omhoog) maar ik bleef toch staan. Ook dacht ik een paar keer: Wat ben ik aan het doeeeeen??!!! Ja, ik ben daar heel eerlijk in (maar andere backpackers hebben die gedachten ook vertelden ze me dus dat vind ik dan weer fijn om te horen ;)). Uiteindelijk kwamen we boven op de top en daar waaide het helemaal hard dus niet zo lang gebleven, haha. Zit je daar in elkaar gedoken voor de wind terwijl je een prachtig uitzicht hebt. Ik ben blij en vooral mega trots dat we het hebben gedaan, en ik denk dat ik het weer zou doen, maar voorlopig even niet, haha.
Daarbij komt ook kijken dat ik niet zo’n fijne knie heb. Ik noem het mijn handbalknie maar ik weet eigenlijk niet of het daardoor komt. Als ik veel loop heb ik er in ieder geval last van en ja je loopt nogal veel tijdens het reizen dus die handbalknie kwam ook de dag van de Fitz Roy lekker zeuren. Na 9 uur wandelen weer strompelend terug. Een mega lekkere pizza gegeten trouwens en daarna als een blok in slaap gevallen.
De volgende dag lekker spierpijn. En nu komt het mooie want waar ik tijdens de Fitz Roy tocht zo aan had gedacht was dit:
“Als ik vandaag die berg op en af ga, dan mag ik morgen een Spa dag.” Zo doe je dat dus. Lekker naar de sauna, een jacuzzi en een top rug massage. Wilde de massagevrouw bijna meenemen voor op reis. Het was het zeker waard na zo’n hike en hostelbedjes 2 maanden lang.
(Robin had een been- en voetmassage en dat had ook wat logischer geweest na een hike, maar ik kan er heel slecht tegen als iemand aan mijn voeten zit want dat kietelt zoooo erg, dus blij met de rugmassage)
Die avond gingen we uiteten met 2 Duitse jongens uit onze kamer. Tijdens het eten hadden ze het over hun vader, dat de vaders gemengde gevoelens hebben over het reizen en dat ze meer voor hun carrière moeten gaan. Ik kreeg even een brok in mijn keel en wist niet zo goed wat ik moest zeggen, speelde een beetje met mijn glas en pakte toen snel mijn jas om even naar buiten te gaan. Bam, daar kwam het weer, even een potje janken. Omdat ik weet dat papa (en mama trouwens ook) het juist tof vinden dat wij reizen, of nouja dat papa wist dat ik zou gaan reizen. Ik ben blij dat ik het er dan even uit kan laten en ik ga zo’n huilbui ook niet inhouden. Huilen zie ik ook niet als een zwakte, het lucht juist op. Robin kwam ook even naar buiten om een knuffel te geven en daarna liepen we weer naar binnen.
De volgende dag met 1 van de Duitse vrienden een korte wandeling gemaakt en ’s avonds met de andere Duitse vriend gegeten.
En dan een ander leuk ding
Torres del Paine: daar hadden we ondertussen veel over gehoord. Een National Park waar je kan hiken, kamperen en waar weer veel moois te zien is. Maar het is duur, veel is volgeboekt en het is lastig te regelen (als wij het zo hoorden). Er was ook een camping dicht en een weg was afgesloten… Hmm, we hoorden er veel verschillende verhalen over… Wel of niet doen? Wel of niet doen? Want dan ben je daar iedere dag wel veel aan het hiken. Gaat dat werken voor mijn knie? En hebben we zin om een paar dagen achter elkaar te hiken of doen we het omdat het een must see is? Hoe meer we erover hoorden hoe minder zin ik er eigenlijk in kreeg.
Na een tijdje zei ik: ‘Weetje, ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om erheen te gaan als het zo’n gedoe is. Én het is duur, en ik vind hiken best leuk voor een dagje maar fan ben ik nou ook niet.’ Robin dacht er eigenlijk wel hetzelfde over dus besloten om het niet te doen. En nog steeds blij met de beslissing, allebei. Het is denk ik ook een beetje lastig uit te leggen nu in het kort maar door met mensen te praten en door naar ons gevoel te luisteren dachten we: Nee, we gaan het niet doen. En nu weten we ook niet wat we missen… Dus: vervolgens terug naar El Calafate, samen met de twee Duitse vrienden en hier hebben we nog twee hele leuke dagen gehad.
Zelf een bbq gemaakt, beetje chillen en kletsen met mensen en vooral veel lol gemaakt. En echt: die gesprekken met mensen en eigenlijk hele simpele dingen doen zoals een bbq voorbereiden (met groenten natuurlijk) zijn voor mij echt goud waard want dat zijn misschien nog wel de leukste momenten.
Zo hadden we nog een gesprek met onze Duitse vrienden en zei eentje. ‘Weetje, ik vind hiken leuk, maar ben er niet dol op. Het strand vind ik ook leuk, maar ben ik ook niet dol op. En pas vroeg iemand mij: waar kom je dan voor op reis? Dat begon ik me toen af te vragen. En nu ik hier ben, weet ik het: gewoon om lol te maken, mensen leren kennen en spontane dingen doen. Dat is het leukste van reizen.’
Ik weet niet of het bovenste helemaal goed overkomt. Maar het waren mooie gesprekken met onze Duitse vrienden. En ik denk dat hij dit heel goed verwoord en het helemaal met hem eens ben. Het gaat om de kleine dingen (en hopelijk komt dat ook over in dit blog 😉 )
Fitz Roy (waar een gedeelte van mist en toen het even niet zo hard waaide)
Altijd een fotograaf mee
De bbq voorbereiden
Hi Anouk, wilde even laten weten dat ik geniet van jouw verhalen. Ontzettend inspirerend en tof van je om zo mooi over jezelf en jullie samen te vertellen. Groet, Rob.