‘That’s life, enjoy it.’ Is iets wat mijn vader vroeger altijd tegen me zei als iets niet leuk was of niet naar mijn zin ging. Je kan je er druk om maken, maar het is nu eenmaal zo. De laatste twee jaar is dit flink op de proef werd gesteld bij mij. Waarschijnlijk had het ‘allemaal zo moeten zijn’ en ik ben nu hartstikke happy dus wat heb ik te klagen?
Maar soms zijn er dingen die je niet begrijpt. Hoe hard je ook je best doet, je begrijpt het niet, je zal het nooit begrijpen en er komt nooit een goede reden voor. ‘That’s life, enjoy it’, komt dan even niet voor. Vorige week had ik zo’n momentje. Of nouja heel veel van die momentjes: mijn ziekenhuismaatje is vorige week op 34 jarige leeftijd overleden.
Nadat ik de vorige zin heb getypt, was het even heel lang stil op mijn toetsenbord. Want wat wil ik hierover nog kwijt? Heel veel, te veel. Maar vooral: het is niet eerlijk. Zijn prognose was niet positief maar we geloofden erin dat hij echt écht beter zou worden. Alleen al door zijn positiviteit en kracht.
De band die wij hadden was erg bijzonder. Ik probeer het ergens mee te vergelijken maar dat lukt me niet. Het gaat om een moeilijke en spannende periode uit ons leven die je samen deelt. We begrepen elkaar. Vooral dat. Ik kon tegen iedereen zeggen hoe misselijk ik me voelde, maar wat hebben ze eraan? En zo waren er nog 100 vervelende kwaaltjes die om de hoek kwamen kijken. Maar ook konden we samen grove grappen maken over onze situatie, de één nog erger dan de ander. We hadden samen de grootste lol.
Een week voordat hij overleed, zag ik hem voor het laatst. Ik vond dit moeilijk. Voor het eerst snapte ik dat mensen het tijdens mijn ziekte, moeilijk vonden om de juiste woorden te vinden. Ik dacht dan: “Hoezo? Doe normaal, ik ben nog steeds Anouk hoor.” Maar nu vond ik het lastig! Ik stond met ‘m’n bek vol tanden’ en dat heb ik niet zo snel.
Dit hadden we niet afgesproken, we zouden allebei beter worden, samen. Ik had er een naar gevoel over, voelde me een soort van schuldig. Natuurlijk ben ik blij dat ik weer gezond ben maar ohhhh ik wilde dit ook zo graag voor hem.
Ik ben blij en toch ook wel trots (ga ik dit zeggen… ja ik mag dit zeker zeggen) dat ik er altijd ben geweest. Ook toen ik uit het chemo traject was en hij nog steeds regelmatig naar het ziekenhuis moest, bleef ik hem opzoeken. Af en toe ging dit met gemengde gevoelens want het is lastig als iemand ziek blijft terwijl jij zelf weer beter wordt. Maar hé, hij zou ook beter worden alleen zou dat wat langer duren.
Mijn ziekenhuismaatje laat zijn vrouw en zoontje achter. Zijn zoontje (3) moet weten wat voor bijzondere papa hij had. Een papa die er alles, maar dan ook echt alles aan deed om weer beter te worden en voor zijn gezin te kunnen zorgen.
De laatste dagen ben ik druk aan het schrijven, knippen en plakken geweest en heb ik een boekje in elkaar geknutseld met allemaal mooie verhalen over zijn papa. Met daarbij foto’s en gesprekken die wij hebben gevoerd.
Lieve Den, je bent voor altijd in mijn hartje.